темен (прид.) - облак (имн.)

Во очите му блеснале гневни молњи, а над густите веѓи се насобрале темни облаци...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Наеднаш од темните облаци заплускаа јадри капки дожд по земјата, удираа по лисјата и ги ронеа; земјата започна да се испарува и да шири мирис на печен костен и леб; мирисот му влијае на Богдан опојно.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Затоа во тоа утро Отец Симеон им рече на браќата: „Над нас се збираат темни облаци.“ Тие погледнаа во белото небо и со неверување прашаа навистина ли спомена тој некакви облаци а Отец Симеон рече дека точно тоа споменал и дека коњот ќе му донесе несреќа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Над нив мртво лежи лилав и сив темен облак.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ама кога Исхак-бег загина, темен облак се надви над ова семејство.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Темни облаци ненадејно се натрупаа над планината, речиси се стемни, гората забуче, се кренаа силни ветришта, затрескаа громови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Небаре темен облак мигум го засолни Сонцето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Секогаш така бидува: - Кога в далечина ќе видиш темни облачишта, брзаш да се засолниш.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Широк замав Ја отвора утробата на денот Од темниот облак скакулци само еден слетува Да избере могила за мртвите крила И заспива во песокта на заборавот Со смеа што прска црвено Маестрото слегува од сликата Со мечот на Хамлет во раката А никогаш не слушнал за боите на смртта. 6. 10. 2000 г.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Престана дождот, ветрот ги разбрка темните облаци. Изгреа сонцето.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ќе може ли месечината, да се скрие зад темните облаци? за да украдам парче среќа од небото?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Освојуваше ноќта. Небото се прекри со темни облаци.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Небото го покрија црни и темни облаци.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А тој помина низ сите тие мои темни облаци без дури и да се обѕирне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да не постојам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во далечината, од темните облаци, ѕиркаше понекоја ѕвезда.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Откако нѐ веселат конечни сите далеку поставени цели гордоста ни расте со примамлив прелив нашите ноќи се бели, ние сме вечни мрежите се патишта со променлив пречник и тивка е тајната на нивните делти; заплетот нѐ чека со еластични пети да појдеме силни, да појдеме невини во нашиот млад беспомошен немир. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 135
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стално сенката ја носат безброј шепоти што просат во нараснат, темен облак кракот мрмлив им се протнал Златнозаба, пред твојот одсјај! okno.mk | Margina #32-33 [1996] 134
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
EVENTIDE Ветерот нѐ прима во вечерна свила. Под нашите кошули со кокетни крила пулсот кревко трепти со благост на сирак; некој е жеден денес, ние сме телесни секојдневно ни мавта една блиска вила кон истиот пехар со пурпурна шира да појдеме во нашите движења извесни додека сме спокојни, додека сме лесни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)