убав (прид.) - време (имн.)

Гледајќи како сонцето се провира низ мрежестите пердиња и како ги капе, со својата блага портокалова светлина, комодите што имаа боја на мед, стана видливо свесен за убавото време.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Жеравите што прелетуваат од југ кон север носат убаво време, носат први вести за враќањето на пролетта.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Убаво време ноќва. Оддолу, под шубарата, го престрелуваат две сјајни жеравици: - Токму за мене.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
_____ 9 Ни мајката Перса ни мајката Пелагија не мораа да го молат дедо Господ да направи убаво време во денот кога ја однесоа малечката Пелагија на првиот час во училиштето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Чесни луѓе се тие, работливи... Ех, што убави времиња беа тоа кога во старо Скопје сите се познававме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Турскиот амбасадор во Тунис, Муарем Тунчер, иако навлезен длабоко во деветтата деценија од животот, денес патувачки амбасадор, ми раскажуваше, на времето во Тунис дека постоел обичај наследен уште од Отоманската империја, министерот за надворешни работи да ги повикува еднаш месечно сите поранешни амбасадори на ручек, за да се искажат за надворешната политика на земјата, од позицијата и искуството во земјата во која служеле амбасадорите, а кое сѐ уште можело да биде делотворно за интересите на земјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Убави обичаи, убави времиња за старите ветерани...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Убавото време го влечеше и Илко од одајата и почесто седи на чардакот и го вези гобленот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)