убав (прид.) - збор (имн.)

За секого имаше по некој убав збор, се сеќаваше на сечија коза и на мртвите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еве вака почна измачувачката работа (која секако не беше неопходна, особено не за лицата на моја возраст, а што е уште посмешно, никој не го бараше тоа од мене) која го претвори мојот мозок, ма не во карфиол, можеби тоа е и премногу убав збор за тоа во каква состојба се наоѓаше моето мозоче, туку во состојба на препечено јаболче, од кое се извадени сите животни сокови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дента кога го закопавме вујко ми Вангел за мајка ми застана времето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само еден убав збор во денот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
* Вратата е преслаба за клучот вратата е преслаба за рамото вратата е преслаба за тројанскиот коњ вратата е преслаба за убавиот збор вратата е појака само од ѕидот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Понекогаш може и полошо, може, на пример, да ти избега некој убав збор за новата песна, а може, не дај боже, и да потонеш во една од небиднините на нашиот напатен народ.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Убавите зборови, преку сонот, се влеваат во постојано разубедената душа. Повторно нѐ помилува.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Јас знаев многу добро: писмата, ракоплескањата, букетите, убавите зборови - сето тоа е за уметникот најголема радост, крила со кои тој лета...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Песната е кандило; и молитва; млечен заб на дете фрлен на керамиди; убав збор изречен на пладне (на чешмата, покрај полни стомни со вода, со вода...)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кого да прашаш, што да прашаш, само убав збор ќе чуеш, ама ти и самата знаеш, мајче, самата девојка си била и што е милост знаеш, мајче...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Откако првпат ги чув со убави зборови за тебе, најмила клетва за тебе ми стана да си речам: „Пандо, Пандо, да би од убавина не куртулил да не куртулиш!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Турците за тоа имаат еден убав збор: „Беќарл’к — бејл’к; свршен — везир, а женет резил“!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На прагот - домаќинката. И таа нѐ изгушка и откако собувме чевли и искажавме топли и убави зборови за убавината на куќата ѝ пожеливме мир и среќа, нѐ седна на миндер покриен со рачно исткаени килимчиња.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но кога Кијмет ќе забремени, и кога самата без ничија помош ќе се породи, наеднаш ќе се случи чудо: од собата на Кијмет ќе се слушне „блага, милозвучна песна, со убави зборови на турски јазик“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога една квечерина таа наближила до прозорчето од собата на Кијмет, за да ѝ подаде нешто за јадење, од собата слушнала блага, милозвучна песна, со убави зборови на турски јазик.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А колку убави зборови ми кажуваше: Мајко, мајче, ова било, она било.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не сме деца да се лажеме со убави зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Среќа е еден убав збор, мисла која те допира оддалеку... копнеж кој те буди наутро...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Дури и лошите намери имаат блескаво пакување од убави зборови.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Следеше завршниот разговор во Сојузното министерство за надворешни работи, со сите нишани, како и првиот разговор пред четири години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот Душан Симеуновиќ, тогашен началник на Шестата управа, одличен познавач на арапскиот јазик, но и на палестинското прашање, не штедеше убави зборови за мојата работа, дури ме замоли на крајот да му дозволам телеграмите од моите разговори со Јасер Арафат кои ги сметаше за значајни за проучување на палестинското движење да ги користи за своите студии кои ги објавуваше во тогашна Меѓународна политика.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не барав ништо од него, барем само љубов да ми пружеше, да ме побараше, да ми го исполнеше животот со убави зборови, да ми ја надоместеше загубената мајчина љубов, да не ме понижуваше и мене и себе, да не слушнев никогаш дека ме заменил со друга жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Какви врвни луѓе ме бараа да ме усреќат, а јас најдов човек што јас ќе морам да го усреќам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ му се чинеше - ибн Пајко нешто таи, се преправа, му бега некако, му се измолкнува, реди само убави зборови, а друго мисли.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неговата пак грижа за мене, која почна со убав збор, потоа со канче црници, па со едно маче, па со телевизор во боја, сега ги надмина сите размери.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ерик, пријателот на Гаврил од средното училиште од САД, сега студира за свештеник на Харвард, напиша убави зборови за тебе…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во нив Марија, со убави зборови и многу тажно, го опишуваше своето сиромашно детство и другите години во време на школувањето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ама и јас тврдоглав. Тие мене од почетокот со убави зборови, со цигари, со узо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни рече уште многу други убави зборови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сепак постои кај нас еден така да речам убав збор: секоја планина си ја знае својата тежина“, велам јас и веднаш замолчувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Извињајус“, додавам и го оставам среде масата шишето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Нејќев тоа да го правам... Сакав само да го потплашам и да се куртулисам од таа кучка, од таа аспидија, зашто откако ја имам земено, ниеден убав збор не ми има речено, туку ми фрла мунѕи и ми надава лоши имиња: Ушленко, Клепезе, Тололе, Шавре, Прде, Шапрдан, Ќепе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Прегрни ме, утешиме, кажи ми некој едноставен убав збор.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дозволи ми да ти ја покажам месечината со две лица и помогними да исчезне мојот најголем страв.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Ех, да знаете само колку ме развеселуваат твоите убави зборови! – Подвлече домаќинот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дедо ми вели: билките се живи суштества. Сакаат убав збор!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Демократијата овозможи сите да имаат слободен пристап до културата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тука можеме да се согласиме со Pascal Bruckner, којшто аргументирано (со набројување на големи историски грозотии, направени под маска на висока култивираност) го застапува мислењето дека врската меѓу културата и моралот никако не е сама по себе разбирлива, дека е илузорно развојот Margina #32-33 [1996] | okno.mk 101 на слободата да се условува со образованието и дека на пример читањето романи сѐ уште не нѐ прави потолерантни. 1 Finkielkraut спаѓа меѓу оние критичари на популарната култура (и како што му прилега на еден филозоф, критичар на духот на времето, воопшто), што нѐ восхитуваат со блескав, изострен стил и богата ерудиција (треба да се признае дека во тој поглед противниците на популарната култура честопати ги надминуваат поборниците), но и покрај тоа не можат сосема да нѐ убедат со своите судови. Finkielkraut се обраќа токму на оние што за мизерната состојба на современата културна, политичка и општествена сцена не наоѓаат убави зборови и при тоа никогаш не забораваат да го наведат единствениот виновник: популарната култура во сите појавни облици (би можеле да речеме дека тука се среќаваме со своевидна форма на нетолеранција!).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Според мислењето на Finkielkraut живееме во време на feeling, на општа ревитализација на вредностите и отстранување на разликите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Трети се обидуваат да напишат некој убав стих, да извадат од своето срце убави зборови со што ќе ја зарадуваат својата мајка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На мајките секој ден треба да им се подаруваат убави зборови, топли насмевки, секој ден треба да им ја подарувате вашата помош во домашните работи; секој ден треба да ги радувате со вашето убаво однесување, со доброто учење, со вашата чиста облека, со доброто здравје, со вашата добрина и ведрина.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И пак да се помогнеме со народната поговорка која вели: „Убавиот збор железна врата отвора.“
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ако имаме некому нешто да му забележиме, да го критикуваме, како што се вели, можеме да го сториме и на убав начин, со убави зборови.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И дури потоа рече: „Убавите зборови никому ништо не носат. Ни добро ни лошо. Затоа не се лоши“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој има само убави зборови за Никифор, но јас знам дека тоа е така дека нема соперник во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам, а си мислам: дејди Апостол Макаровски, дејди лаопланос, некогаш само убави зборови одеа по тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)