убав (прид.) - око (имн.)

Кога би била зрак сончев, би ги галела твоите убави очи, и наутро од сон би те будела секој ден.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Рафал: Маѓепсан со вашите убави очи, Боб, полицаецот скина.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ана седи на колк врз креветот и во сенката на нејзините убави очи лежи умор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го накреваат 'рбетот, го кострешат влакното и само ги шират убавите очи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да видиш, мамо, колку убави очи има, големи, сини, а косата ѝ е светло-жолта и долга, дури подолга и од твојата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И одеднаш забележувате дека Маре, Златка, Верче или некое друго девојче, ваша другарка, има многу убави очи и прекрасна насмевка и посакувате да се дружите со неа, а кога се дружите збрлавени сте, не знаете како и што да зборувате, тресете глупости и тажни сте кога таа Маре, Ратче, Билјана, или како се вика, шета со некое друго момче, се прави дека не ве забележува, а вие страдате, страдате...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Полуде од жал по исчезнатото житие што го беше составил со големо благоутробие за учителот, последниот македонски ректор Климент Охридски, кој ги затвори убавите очи едно топло попладне, 916 година.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го гали отец Ангелариј тажно празниот кревет и плаче; потем излегува на конак и погледнува кон Галичица; сонцето сепак свети, а по тажните падини на испуканата, сушна земја надоаѓаат многу, многу скакулци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гаснат убавите очи на светецот загледани во најубавото, разбеснето небо, гаснат очите додека првите секавици го шаркаат намуртеното, разбранувано езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
5. Три месеци отец Ангелариј потајум ја оставаше навечер портата од манастирот отворена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И се буди библиотекарот Филип Филиповски тешко, мачно, сосем излекуван од тешките депресии поради поплавата во Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зора е веќе: гледа отец Ангелариј дека гаснат убавите очи на отец Лаврентиј, загледани в небо, пред летен дожд, и во тој момент, во одајата со тресок влетува празен креветот на отец Лаврентиј, паѓа на местото од каде одлета пред три месеци и знае отец Ангелариј дека отец Лаврентиј веќе нема да се врати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влегуваше на сред богослужение во храмот и почнуваше да мавта со рацете во воздух, како да лови муви. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 124
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потем отец Ангелариј го изведуваше од храмот и го смируваше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потем се врти кон Езерото: оттаму, како божји здив да надоаѓа, здивот на отец Лаврентиј ја мрси масната коса на отец Ангелариј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)