ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ако има некаков сомнеж дека стрејт-културата и геј-културата, без разлика на сексуалноста на поединците што учествуваат во тие култури, различно ја сфаќаат логиката на жанрот, па затоа и различно реагираат на поставувањето ужасни или трагични ситуации – ако има каков било сомнеж околу нешто од ова, еден поглед на следниов пример ќе биде доволен да го разбие тој сомнеж.

Таквите расправи и онака веќе отишле предалеку; станале толку специјализирани и софистицирани; во секој случај, ја надминуваат тука зададенава тема.227 Тука кампот завреднува истражување во онаа мера што ни овозможува да ги утврдиме и разбереме особените одлики на машкиот геј-дискурс, неговата својствена прагматика.

Неговата посебна природа и дејствувања како камп, излегува, особено имаат смисла кога ќе се доведат во врска со долготрајната машка геј-навика на себеизземање од општествената осуда, како и со практиката на смеење на ситуации што се ужасни или трагични.

Непрецизно би било реакцијата на машката геј-култура кон Крафорд и кон ужасните или трагични домашни ситуации во кои Холивуд уживаше да ја нурнува да се сведе на нешто толку едноставно како „смеење“ — иако смеата јасно придонесува кон таквата реакција.

Во најмала рака, нема ништо едноставно и приземно во оној вид смеа што доаѓа од оние публики што машката геј-култура ги научила да реагираат на ужасни или трагични ситуации со толку неодмерен, збунувачки уренебес.

Луѓето што им припаѓаат на други култури прават чудни работи, работи што ги зашеметуваат антрополозите, а на антрополозите им е работа да нѐ информираат за нив и, ако може, да ги објаснуваат. ‌Машката геј-култура, всушност, има долга историја на смеење на ситуации што на други им се ужасни или трагични.

Тоа значи да се постигне одреден степен на противтежа во однос на нив, истовремено признавајќи им ја натамошната способност да ги диктираат условите на нашето општествено постоење.253 Ова објаснува зошто машката геј-култура еволуирала тешко дофатлива културна практика и начин на перцепција, познат како камп, кој подразбира да не се сфаќаат сериозно, буквално и неиронично самите нешта што се најважни и што предизвикуваат најмногу болка.

Ова објаснува и зошто машката геј-култура нѐ поттикнува да се смееме на ситуации – како оние што се прикажани во Милдред Пирс и во Најмила мамичке – кои се ужасни или трагични.

Најмила мамичке е особено јасен и поучителен приказ на односите меѓу родот и жанрот.

Ситуациите што се „ужасни или трагични“ не би требало да предизвикуваат смеа кај тие што ги засведочиле.

Тој ни овозможува да ја наѕреме сексуалната политика што го електризира заштитниот кордон околу повластеното подрачје на трагедијата.

Но, неразумно е да се очекува машката геј-култура да го разглоби доминантниот општествен и симболички систем на кој таа му е само бистар и верен одраз.

Зашто свеченото сликање на емоционалното и на физичкото насилство во Најмила мамичке е сјаен пример за неуспешна сериозност – токму својството што Сузан Зонтаг со право го утврдила како определителна особеност на кампот.300 Но, зошто потфрла обидот на филмот да претстави ситуација што истовремено е и трагична и ужасна или не успева да ги исполни условите за вистинска сериозност, па станува смешен? ‌Многубројни се причините што би можеле да ги наведете: дводимензионалнитe, кабукистички изградени ликови; преглумувањето; растегнатите сцени со невидена емоционална претераност; ревноста и високопарноста на приказната – „грамадните громки пресврти“, како што тоа добро го срочил еден од нашите коментатори на Амазон, поради кои „се истиснале суптилноста и чувствителноста“.

Доблест на машката геј-култура е да ги бележи, а потоа и да им се опира на облиците на општественото раслојување што и понатаму го структурираат нашиов свет, но кои современите либерални општества редовно ги одрекуваат, а кои цел еден рој современи лицемерија и божемни чедности – вклучително и популарните, сентиментални видови на феминизмот – по правило се трудат да ги заташкаат. ‌Ако машката геј-култура нѐ учи (биле ние геј или не) да се смееме на ситуации што се ужасни или трагични, тоа е затоа што се стреми да одржи тензија меѓу егалитарната етика и хиерархиската естетика.