уплакан (прид.) - лице (имн.)

Се тркалале по нејзиното големо уплакано лице, мајчински и обилни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Децата се поуспокоија. Уплаканите лица им се поразведрија кога се видоа во дворот под сенките на големите круши, сливи и кајсии.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во Иркутск е минус 40, на Флорида плус 30... Гргорат и се мешаат јазици, се преклопуваат насмеани и уплакани лица, живи и мртви, градови што настануваат и исчезнуваат, се мешаат географски точки, Амазон се влева во Црно Море, Волга во Атлантик...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Снегулките го избришаа уплаканото лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ме бакнуваат со своите уплакани лица, ме касаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)