Ги има и постари, ги има и млади, одат од група до група, од човек до човек, се поздравуваат зборуваат на некој изменет македонски јазик, употребуваат и некои непознати зборови, штракаат со своите фотоапарати, други ловат со филмски камери сѐ што се случува, за да кажуваат таму, преку големите води како се живее и како се празнува во нивниот стар крај.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во филмовите на Гринавеј се појавуваат сите “репродуктивни” медији, почнувајќи од оние најексклузивните, прикажани во самиот чин на создавањето, како што е цртањето во УГОВОРОТ НА ЦРТАЧОТ и внимателната калиграфија во СТОМАКОТ..., во најдословната смисла на авторовиот “потпис” бидејќи станува збор за неговите цртежи и неговиот ракопис, до репродуцирањата по пат на видео- и филмски камери, грамофони (ЗОО), фотоапарати (СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ, ДАВЕЊЕ ПО БРОЕВИ) и, како што вели Гринавеј, “најбаналните слики” добиени со фотокопир (СТОМАКОТ...).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Џипот беше натоварен - озгора, со филмска камера, геодетски статив, камионски акумулатор, војнички шатор и високоволтажни кабли, бакалски завиткани и амалски стегнати во дебела бала од изабен и раскршен тер-папир; а однатре - со распашаниот остаток од екипата за снимање, без режисерот и снимателот, кои беа претходно отидени на договорнаконкретизација во штабот и во последно, завршно рекогносцирање на теренот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Во собата се стигнуваше со брза филмска камера што лета оддалеку и влегува низ (не баш) секогаш отворениот прозорец.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)