А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
II. Како дете, собирав во еден стар сандак парченца стакло, панаѓурско огледалце, разнобојни копчиња, истрошени хемиски, стар фотографски апарат, од кој цела остана сама кутија со дупка на местото на објективот.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Мавтав долго, сѐ додека можев со очи да го следам авионот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сакав исто така да снимам со фотографски апарат и да бележам на магнетофонска лента, но тоа не ми го дозволи.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
На сите фотографии изгледам многу полошо одошто во природа, барем мене така ми се чини. – Што сакаш ти, фотографскиот апарат да те разубави? – ме зафркава брат ми. – Не е шминкер!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)