Само пред неколку месеци, едно слично такво пајче избега преку чаршафот врз мојот хотелски кревет, на Хвар.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Најубавата соба, како што и планираше Роџер Прат, е во средината на куќата, на првиот кат, огромна соединувачка просторија, каде што конверзациите добиваат простор, а смеата, преку скалите, се пренесува кон долниот кат.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И додека на масичево пред мене истинува чајот (треската во крвта не ќе ја совладам со неколку топли голтки), седам во неудобен хотелски кревет и пишувам на коленици.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Таа навикнатост на, инаку, откачените податоци можеби доаѓа и поради брзината на патувањето: во секој град и гратче каде што запирам на патот од Lake District до Јужен Велс, менувајќи над десетина хотелски кревети, има барем по еден стар замок, катедрала, неколку палати и барем пет чудникави приказни.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)