Можеа со еден поглед да го опфатат и целиот оној огромен човек пред себе, онака црвенокос, со здравје на бог, што бликаше во секое негово движење, во секое влакно од неговата коса, и наеднаш имаа исподзаборавено на сѐ друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Целиот оној примитивизам, насилие, затуцаност, грабежливост, сето она, значи, што во вицовите е пројоцирано во натрапникот од Херцеговина, не е ништо друго туку наличје на нејзината загрепска семејна идила, со емајлот на хипокризија прекриената угнетувачка стварност на нејзиниот христијански морал, суровата секојдневна содржина од фиктивна финотија на нејзиното велеградско воспитание.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)