Дерида ни даде едно објаснување на јазикот, за тоа како тој има значење, а како не.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тие одеднаш станале апсолутно неопходни во трансферот на текстуалната информација и, едно времено, сè уште потполно расположливи, зависни и атемпорални.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Тие управуваат со принципите на претставувањето.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Дерида тврди дека Русо е присилен да признае, И покрај неговата изложена теза, дека пишувањето е апсолутно неопходен суплемент на говорот; со тоа на пишувањето му се допушта да биде од поголема важност.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Двојката говор/пишување според тоа е темелната структура на неговиот текст, во која говорот е привилегираниот член.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)