арно (прил.) - вели (гл.)

Карабуклијата пак шмркна од пагурчето, му го подаде на дедот Петка и тој да го накваси грлото оти од многу зборување беше му се засушило, та откако се поналакти на другиот лакт, се заврте кон Доста и почна: — Арно вели побратимот, внуко, арно вели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Арно велиш, побратиме. И така на нас овде гледаат како на бела чавка. — Го потврди Јован Толевиот предлог.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку сум побудала за него, толку полесно поминувам: има кому да дава ум и поука, тој само тоа дава. Друго се зема...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Арно велиш, Спиро. Поумен си ти од мене и од чорбаџијата твој.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)