арно (прил.) - е (гл.)

Во дадениов случај најарно е иницијативата и најглавната улога да е во рацете на најзаинтересираните големи држави, коишто најарно ги знаат нуждите на Македонците”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Арно е тоа, арна ама, Емин што ти сторил тебе?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)