арно (прил.) - му (зам.)

Но и Арслан со Сефедина не седеше баш така без работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, тие арно му се примолкнале, ете, на Прилеп, туку ние како ќе се јавиме утре пред нив, ќе ни црвее образот, — се јави еден од Петревите четници којшто не можеше да си објасни зошто војводите без никаква жртва ја напуштија борбата со витолишкиот аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно му направиле кога се баби!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
13. ПОАРНО ЧОВЕК ДА ПРОСИ, ОДОШТО ДА КРАДЕ - и просеше тој и крадеше, но арно му не е, кога наутро сонцето на небото ќе се здаде гледајќи го жалосен и жално му се смее...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)