бавно (прил.) - чекори (гл.)

Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Двајца борци го придржуваа ранетиот, третиот бавно чекореше по нив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не се устремуват кон влезот, полека запираат среде двор, или не запираат, туку само побавно чекорат, ја опфаќаат црквата со очите, устите не ги вражат, само дланките што ја држат за рачињата како да се претвораат во усти и тие ѝ пренесуваат некакви сигнали, нешто како зборови што прв ги слуша и не ги разбира.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зад нив јасно се слуша рецитатив на тркала кој станува сè посилен и посилен.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бавно чекореше по калдрмата на која уште не беше започнал забревтаниот сообраќај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Двајца осамени бавно чекорат кон светлата на градот во далечина.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)