божем (прил.) - ќе (чест.)

Земав две книги, ги сокрив во полата од капутот, божем ќе ги продавам!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Неколкупати ги помирисав листовите, божем ќе ја осетам аромата на времето, еден цел век на Маказар, исполнет со присуството на добродетелството на Никола Поцо, со неговите карвани коњи и камили, стадата овци, балите волна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Мене... ќе ми биде задоволство“, му реков и се извлеков од собата божем ќе одам по вода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сашо: Ама тоа не е вистина. Јас божем ќе те изедам, а ти пак ќе си бидеш жив и здрав.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се качував, полека, скала по скала, и кога ќе дојдев до највисоката греда, ја ставав раката над очите и гледав кон креветот, но секогаш скалата божем ќе се занишаше и јас јурнав надолу, од другата страна на скалата; потем повторно се качував, повторно гледав, но повторно нозете ми јурнуваа надолу, и ништо не виѓавав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога помина преку неа, Мече се наведе како божем ќе поправа нешто на количето.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Ќе се вратиме до седум и пол – реков на тргнување. Тогаш е сѐ уште ден, а Мила мора да е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бевме едногласни: да си ги земеме велосипедите, божем ќе возиме низ нашата населба, а јас да ги понесам и тениските рекети, можеби некое од игралиштата во паркот ќе биде празно, па ќе нѐ пуштат да поиграме без пари. Така и сторивме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Божем ќе ми прати мајстор за фрижидерот, а ништо од тоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Зошто? - Ха, мислат тие дека јас ... божем ќе ме поткупат ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога видов дека пак бараат по куќите оружје, знаев дека ќе ја најдат муницијата и бргу ја ставив во плетената табла од прачки со која одев на гробишта, а озгора некое парче леб, и ја ставив на глава, божем ќе одам на гробишта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сашо: Ама тоа не е вистина. Јас божем ќе те изедам, а ти пак ќе си бидеш жив и здрав.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)