Во последните дваесет и четири часа имав чувство дека е потребно да направам само мал напор и конечно да се откачам од својата корупка којашто веќе гниеше и можеби веќе ја ширеше наоколу својата реа.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Само ме чуди, велеше, од каде ветрот на вашите дедовци во овој вагон зашто не знам колку време веќе гние таму, на крајот, ама пак, човек може сѐ да знае?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Околу него е послано од круши - некои се јарко жолти, некои веќе гнијат.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)