Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Техниката веќе во многу нешта ги прошири нашите животни очекувања, физичката околина, перцепцијата и помнењето - со помош на зголемувачи, телескопи, ендоскопи, телефони, фотографии, филмови, генетски инженеринг, пресадување на органи, вештачко оплодување и сл.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се чини дека техниката е протеза на интелигенцијата: Колективното мислење што го наметнуваат разните медии веќе е насочено кон поништување на изворноста на сензациите, кон укинување на присуството во светот, на начин луѓето да се снабдуваат со залихи информации коишто го програмираат нивното помнење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, за жал, поради сплетот на идните бурни настани што допрва следуваа, иако подоцна немаше второстепена постапка по жалба, оваа пресуда, која во октомври 1999 стана правосилна и извршна, никогаш не е извршена – ниту доброволно, ниту присилно [а веќе е и застарена].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таков, и како жила и како живо сребро, сиот подвижен, тој е секаде околу Претседателот: додека си го здогледал зад Претседателот тој веќе е пред него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вчера се уверив дека подбишегата, за која дотогаш само насетував дека тргнала, веќе е проширена во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Оваа неблагодарна задача, да се оценува некого кој веќе е признат за неприкосновен големец, почна видно да ги изместува нејзините естетички погледи, да ги измрдува и разбива, како што до пред малку мислеше, нејзините цврсто востановени критериуми за вредност, да ја прави несигурна во проценката, да ги руши нејзините критичко-теоретски сознанија, да ѝ го руши угледот пред останатите студенти.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред некој ден ги расчистував старите работи во гаражата на татко ми во населбата, која сега веќе е одалечена само неколку минути возење од старата зграда што не му потклекна ниту на земјотресот и го пронајдов плишаното зајаче што ми го купи чичко ми од првата плата. Преживеало!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Најмалиот брат на татко ми секогаш доаѓаше со полн багажник играчки од Германија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пазарот на зеленчукот и овошјето беше осиромашен, зашто тој веќе е префрлен во новите постројки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Свеста која се артикулира врз тие премиси, веќе е процесуална, како и исторична, формална и калкулативна.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Женски, брачни, мајчински: децата можеби со подозрение ќе покажуваат кон таа несреќница и ќе зборуваат со глас што таа ќе го слушне; мачката пак има буви, тие ќе ни влезат во софата; сопственото лице делува замачкано, тоа е поради жештината; дали е вклучена ринглата под гравот? мрачната болест на машината за перење алишта може да се повтори - баботи при испирањето, а ѕвечка при перење; господи боже, веќе е единаесет часот; кој од вас загубил една каљача?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Веќе е добро смрачено. Некои мајки викаат од портите или од дворовите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Грчевито ја собирам ногата. Но веќе е доцна и дури неумесно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со стапчето (фалус?!) на момент да се задржи струполувањето, и да се слизне низ одвај- доволниот отвор (вулва?!). Но, тоа веќе е филм.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Допуштам дека тоа е - стравот. Македонскиот поет веќе е начисто со тоа.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На крајот, тој сепак се огласи: - Веројатно, другар директор, сте во тек со неговата болест: дијабет од потежок вид. Веќе е под инсулински третман.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мал мој, читателе, она што беше најглавното во приказнава веќе е речено.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но уште истиот час констатира дека згрешил што се легитимирал и како новинар, зашто командирот веднаш се закопчува и официјално ги изнесува само сувите податоци: дека односната личност, односно неговиот син, е најден обесен во неговиот стан, преоблечен во женска облека, напудрен и нашминкан во лицето, со курвинска перика на главата, што укажува според тие показатели дека бил „дивадејка” (тетовски дијалектизам за педер) и дека веќе е пренесен во Судска медицина на вештачење, а кога ќе дојдат резултатите оттаму еден Господ знае.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сликата веќе е поезија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Веќе е студено во собата а и печката е оладена.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Едно утро Белото јоргованче рече: - Веќе е пролет. Ќе ги пуштам цветовите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Напладне, заедно со„пленот“, веќе е дома, истуширан, преслечен, и со смирена воздишка ја испива првата голтка топол чај од шумски јагоди и ја отвора скриптата со новата улога.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го палам транзисторот: „Мала ноќна музика“. Но веќе е утро.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Веќе е строен, црнокос момчак со вдлабнати, темни очи во кој снегот се топи, со лик и срце од претците, поглаварскиот народ што господареше со моќни градови од камен и иловица, во чиј центар се издигаа гигантски скалести пирамиди - храмови (одолу обете раце на малите свештенички, складни како фигуринки од фајанс, змиите се обвиткуваа со мирна предаденост).

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога веќе мислев дека тој разговор е завршен, пак го слушнав гласот на тетка Рајна: - Еве другава зима веќе е на прагот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа смена делумно веќе е настапена и не е далеку тоа време кога таа ќе триумфира.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По патот по кој дошле се враќале кон Кукулино три запреги со двајца мртовци и еден жив човек; Васко Тушев никогаш не чекорел толку подгрбавен: бил, ако се врати во Кукулино - децата ќе му се израдуваат, ако го пречекаат грмежи на арамиски кубури - не ќе биде, веќе е избришан од дружината, и не ќе го спомене никој ни во пцост ни во молитва.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислам дека не е, мојот обид да ви соопштам дека текстот веќе е дом, дека во куглата на телевизорот (во која паѓа снег ако се преврти) е содржана целата „куќа“ за која зборуваме, т.е. некаков скелет, некаква архитектонска структура на ред која ќе ни понуди малку сигурност и топлина, како што еден дом и треба да понуди.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во недела ќе одиме во Белград каде веќе е закажана веридбата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Никако зимава да попушти! Еве, веќе е средина на март, а снегот во купишта уште си стои во дворот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Што ако тоа место веќе е пополнето или повремено го пополнува друга.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гледање настрана и свртување назад веќе е глупост и само глупост, - се возбудува Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Примирјето веќе е истечено и војниците се враќаат секој на своја страна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сонцето веќе е одвалено над Горна Црква, и уште зачудено гледа кон сретселото. 133

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе е доцна попладне. Надвор сѐ е тивко, но и многу студено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во овој најнов роман, Старова, кој веќе е познат како мајстор на прозната реч, се решава на една експериментална наративна постапка: со минимум дејства во наративната арматура, да ни состави романескен мозаик за нашиот балкански вавилонски синдром.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Вавилон и разделувањето на народите и на јазиците овде кај нас, можноста на Балканот тие (јазиците) повторно да се спојат или, пак, народите и културите да останат во мирен соживот и заемно културално запознавање тоа е епското, широко, макроманско платно на кое Старова почнува да ја слика својата инаку инимна, семејна слика на дете кое се сеќава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Веќе е топло, пролет е, па можам да си го наметнам мантило, или само новиов жакет да го носам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ќе седиме уште или ќе бегаме? Јас утре рано треба да станвам, а веќе е десет без черек.“ праша Тодор.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Органицистичкиот уметник ова не го разбира, бидејќи него проникливоста, мистеријата, естетиката, уредувањето не го интересираат - за него сѐ веќе е уредено по крвта, тлото и по неговата хомогенизирана мисла.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

За останувањето на танец требало малку и инат зашто тапанот сѐ уште тупа, иако веќе е скинат...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- И Лиле секој ден одеше и тропаше по фирмите. Бадијала. Уште не се слушнало дека ќе примаат некого - тој веќе е примен.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Трпезницата веќе е поставена и сега нека идат гостите, нека добре дојдат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Веќе е ноќ – ја нурнува главата во неговата прегратка - Невообичајно топла ноќ. Полна со ѕвезди. Како предзнак на нешто убаво...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Речиси веднаш ногата почна да му пулсира. Беше топла. Веќе е инфицирана, заклучи тој.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

4. Веќе е замаглено. Над нас прелетува птица Што фрла сенка налик на Македонија.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Во четврток, точно пет минути пред пладне, го носам текстот во редакцијата, но Таа веќе е замината. Не на Халкидики, туку во Париз.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- И јас сум храбар! – повторува погласно Зоки, но веќе е навреден.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Депонијата веќе е ставена во пробна работа и некои стручњаци велат дека пробниот е успешен, а некои - дека не е успешен.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Дедо, малите се прва смена. Ние сме втора - кога завршуваме веќе е темно.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Натпревар на спанковците На париските часовници веќе е седум но Жан Жак не сака да стане, да се обува, да се мие. Жан Жак во ова утро главата под јорган ја крие.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Слика тажна. Судница девет, табла за повик, чекаат сите решение на енигма, која веќе е решена, надвор од тој ходник.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

- Од командниот пункт на Тумбите - вели телефонистот - јавуваат дека челото на колоната веќе е во селото Новоселени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И стана од столот, па се сврте кон Митра скоро навредена што таа не се сетила дека веќе е доцна, Митро мори знјш коа коа е?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Веќе е расипан, велам јас и нов бран на скокот ми иде одоздола.