Десетарите ги собраа луѓето и тргнаа по војводите, а мракот веќе падна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Веќе падна мракот додека гавазот и Бошко, со мртвото тело преку своето седло, се прибраа во градот, па валијата нареди покојникот да ја преседи ноќта во куќата, иако според муслиманските обичаи тој требаше што поскоро да биде закопан.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
— Кој носи пусат да земе барут и олово, — се разнесе пак Толевиот дебел глас во ноќната тишина и темница.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Збива некоја и друга минута, испружена крај јаслите во сламата, и кога веќе падна и уложјето од неа, сети дека опасноста на половина е помината.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Некои се веќе паднати на плеќи, други ги гмечат, натежнати од обилниот дожд, а сите се сплеле во големо косиште, расчорлавено, по бавчата и така се скапуваат.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Се разбира, ќе поминат барем неколку десетлетија додека “информатичките домови” не станат помасовна појава кај нас (прасињата се вртат околу себе, шума, веќе паднал мрак, благо хипнотизирани од “нередот”, трепкаат светулки ко осамени души на Интернет).
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Надвор веќе падна мрак.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Да смрдиш како неизмиен пепелник, алиштата да ти б’здат на дим, забите да ти бидат расштимувани, пола веќе паднати, па, кога ќе се насмееш „на тесно“ (за широка насмевка не станува збор), устата како клавир - ред бела дирка, ред црна шуплина.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)