Ако веќе ме дупат у здрав мозок почнав да размислувам како би можел во таквата ситуација да профитирам, односно да успеам да ја наплатам таа мозочно сексуална активност.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Таа веќе ме чека во спалната!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Тогаш, пак го чув темниот глас на Невидливиот кој ги повторуваше моите стихови, само малку подизменети: Душата ти се оддели Телото ти е Темна пештера Без ехо Го чув тоа и конечно се уверив дека вистина веќе ме нема.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Можам да согледам дека трудот веќе ме облагородува со по некој плод.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
„Каде работиш?“ „Никаде“, му одговарам како од пушка, и веќе не сум исправена, се подвиткувам и се трудам да заличам на некој кој секој први во месецот оди на завод да се пријави, а не морам - и онака по влечките веќе ме изжали човекот.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
За назад до Бутел, веќе ме болат мишките од стискањето на воланот, како кога гушкаш некого со љубов, за да му ги скршиш коските.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Сакам уште нешто да го припрашам, ама стражарот веќе ме дрпа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но тој веќе ме пуштил, а јас сега го држам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
ПИСАТЕЛОТ: Хм, за тоа веќе ме известија. (На Љуба.) А како, мила моја, дамарите ви треперат?
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
- А ти ги најдели подземните одаи? прашав; првиот студ веќе ме присилуваше да ги собирам рамениците.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Можеби беше полноќ, можеби сонот веќе ме донесе до бреговите на нов ден, навистина можеби доаѓаше еден понеделеник-безделник, кога морничав крик удри врз нас со тежина на даб ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ако не се лажам, тоа го сонував во недела.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Тето, - ја прекина Бреза, - мене веќе ме болат ножињата и не можам да одам.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Другарите веројатно веќе ме чекаат со нетрпение на игралиштето за фудбал.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Еве, веќе ме насолзи. - Прости. Не сакав да те расплачам, сакав само да те разведрам.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
- Не плаши се! Подобро го знае патот од тебе. Те чека пред вратата на Грофот!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Но жената, за која веќе ме нагризуваше сомнението дека е тетка Боса, покажа со очите преку себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кога веќе ме фати распрашувачки занес Да допрашам дали само непријателите секогаш смрдат И дали народ кој нема непријатели е осамен народ Па попусто му доаѓа што се конти пред огледало и мириса на ливанто?
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Само ми рече: Миле, ги испративме твоите сватови, среќа што ти веќе ме запозна дека сакале да те грабаат додека беше на свадба, и видов дека не лажеш.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Кога ќе слушнев на празници како свират сакав да одам на игранка, а тие веќе ме натерале да сукам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)