веќе (прил.) - мртов (прид.)

Дипломите не служат за ништо: зошто би одбивала да ги дава, подготвена е, впрочем, да ги дава секому - па зошто тогаш таа провокантна политика ако не треба да се кристализираат енергиите околу една фиктивна оска (селекција, работа, диплома итн.), околу еден веќе мртов референцијал во распаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сѐ уште има сила да го задржи веќе мртвото тело на противникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој е веќе мртов, помисли. Му изгледаше дека дури сега, кога почна да бива способен да ги формулира своите мисли, дека го презел решавачкиот чекор. Последиците на секој чин се содржани во самиот чин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Единствениот сигурен клуч лежеше во зборовите „ одн нелица“, што навестуваше дека Видерс е веќе мртов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стравот и сомневањата се веќе мртви и само во сеќавањата ќе оставаат млака трага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А што можеше да биде тоа, ако не беше барем грижата за веќе мртвите нешта?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колеж, лажен мирис на јунско сено, очај, а негде, од некои грмушки и од стеблаци, се довикувале крескави и безгрижни сојки, саможиво обземени од љубов и без најмала возбуда за она што се случувало на тоа безимено место, утрешна татковина на безимени костури, на десет мртовци во неполна половина на час, премногу за неголемите народи на дел од Полуостровот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ги броеле веќе мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога стигнавме до Ѓорчета, тој беше веќе мртов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)