Глигор веќе сѐ појасно гледаше во сенчестата влага на очите од Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И кога веќе сѐ ќе стане заборав, пепел во човечка черупка во која во исто време се населуваат нови чуда, ќе остане само сеќавање за писмото на Рубина Фаин и прашање какво било и какво е, ако е сѐ уште живо, она јапонско дрво кое е и пак не е тајна за денешниот човек.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Добро, добро. Сега веќе сѐ е готово! Ајде, излегуваме - разговараше Бојан со своето куче и го галеше по главата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)