Грета: Кој ќе ме чека?
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Краста: Како кој? Па Носко. Вечерва ќе се заљубиш во Носко, но тоа воопшто нема да биде обична љубов.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Тој, по завршувањето на овие два спора, има добиени уште други два – кои, со оглед на расположливиот простор само ќе ги споменеме: а) за неисплатени испратнини и б) за направен долг по основ на немање здравствени сини картони. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Орхан Авдиќ, и покрај добиените судски спорови против својот бивш и осветољубив работодавач, вели дека не би тужел повторно доколку му биде повредено некое работничко право – поради тоа што воопшто нема доверба во македонскиот судски систем и во синдикатот за кои, се чини сосем оправдано, смета дека се целосно партизирани!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Но, најинтересно беше тоа што таму воопшто немаше алкохол (скапираа дека беше невозможно да проверат илјада клинци дали се полнолетни или не), но, на крајот, тоа никому не му пречеше.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Гардеробата што ја носеа момците во Cheetah покажуваше дека најпосле момците почнаа да фаќаат чекор со девојките - полка-дот кошули и yвонарки и чизми и слично.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Но посебно жално во целава приказна е дека Крлежа е промовиран во Туѓманов советник во моментот кога веќе речиси на сите им е јасно дека Претседателот воопшто нема потреба за интелектуални совети бидејќи тој самиот себе си е доволен интелектуалец, уште повеќе, дека тој и не е ништо друго туку типичен хрватски интелектуалец, значи сега кога е јасно дека нашиот Претседател сето ова време воопшто и не се занимавал со политика, туку само го довршувал својот историчарски opus magnum со делото за настанокот на хрватска држава во дваесетиот век, потопувајќи го овојпат перото во крвта и солзите на сопствениот бескрајно обожуван народ.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Меѓутоа, при испраќањето на оваа мисија Британците биле сосема свесни дека четничкото движење во Македонија скоро воопшто немало свои приврзаници бидејќи според нивните информации “Михајловиќевиот комитет во Скопје е провален и безжичната опрема е пренесена од Наумовиќ во Порече и сé уште не е почната со работа“.77 Нивните информации покажувале дека на територијата на Македонија “освен заскитани војници нема партизани“.78 Но и покрај таквите информации СОЕ во Каиро пристапила кон подготвување на втора мисија за територијата на Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Бојан воопшто немаше желба да се врати во колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ни на крај памет не му падна да ја земе предвид можноста за нејзината невиност бидејќи воопшто немаше потреба од такво размислување.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Прво, утврдувањето на само еден критериум (од 20 работници) без оглед на вкупниот број на вработени кај работодавачот се чини како превисока минимална граница, посебно ако се има предвид дека ваквата формулација може негативно да се одрази при отпуштањата кај оние друштва со помал број на вработени, каде обврската за информирање и консултирање воопшто нема да биде спроведена.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“
од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски
(2015)
Дали сега веќе не следува она што тој по законот на веројатноста воопшто нема да го забележи?
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Штом тоа го рече вујко ми Герман, којшто е крајно сериозен човек, со една вродена дарба за љубов кон луѓето, воопшто немаше зошто повеќе да се сомневам.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Кога сè ќе замолчи, нема зборови за разговори долги, а само очите говорат, очекувајќи секојдневно исти денови, времето тече бесповратно, а грижа воопшто немате што си оди, ниту пак знаете патот кај ве води, апослутно на ништо не се надевате, не сакате, ниту мразите, рамнодушно по земјата газите, ни мртов ни жив, е тоа е клето, нема ден бел, само црн, ниту сив, тогаш сфаќате дека, не сте сфаќале ништо.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Логотетот нема да биде задоволен кога ќе види дека клуч за страшното пророштво воопшто нема.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Од друга страна: јас воопшто немав никаков контакт со Јан Лудвик, починатиот, за сите овие години.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во повеќето верзии на кампскиот хумор, на пример, самите жени не се тие што предизвикуваат радост (или завист, восхит), туку тоа се современите културни конструкции на женственото – женственоста во својата изведбена димензија, женственоста како општествен театар.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Дали е вкоренета во општественото непријателство и отфрлање?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Голем број машки геј-културни практики во кои има женски геј-ликови, всушност, воопшто немаат никаква врска со жените.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ако не е и самата нужно хомофобична, дали е, сепак, резултат од угнетувачките општествени услови?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
А тогаш кога конечно ќе се победи хомофобијата, кога ќе биде нешто од минатото, кога ќе надмогне геј-ослободувањето, кога геј-луѓето ќе се здобијат со еднакви права, општествена признаеност и прифатеност, кога сите сосема ќе се интегрираме во стрејт-општеството, кога разликата меѓу хомосексуалноста и хетеросексуалноста воопшто нема да има поголема општествена важност од важноста што сега го имаат леворакоста и десноракоста – кога ќе стане сето тоа, дали тоа ќе биде крајот на геј-културата, односно на геј-поткултурата, каква што ја знаеме?
Токму тоа, навистина, го тврдеа Даниел Харис и Андру Саливан.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Исто како што геј-женственоста честопати се состои од културни практики (обожавање диви или реставрација на архитектурата) кои се општествено обележани како женствени, но кои немаат врска со женственоста што ја отелотворуваат самите жени, така и уживањето на машката геј-култура во гротескните верзии на женственоста не подразбира презир и непријателство кон вистинските жени.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Дали идните геј-мажи не ќе можат да сфатат, освен некако сожаливо и посрамено, зошто нивните претходници што живееле во дваесеттиот и во дваесет и првиот век гледале толку значење, толку радост во хетеросексуалните културни облици што ги исклучувале, барем онаму каде што таквите облици не содржеле експлицитни прикази на геј-мажите и машкиот геј-живот?
Дали машката геј-култура или поткултура што ја опишав тука е производ на хомофобија?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Зашто во геј-женственоста, иако таа нужно упатува на жени, не се работи нужно за жените, како што и видовме.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
И одеднаш кога така размислував сфатив дека кутриот мој добар татко воопшто немаше време да се одмори, ниту некаде да излезе.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Еден жител на кралството се сретнуваше со друг и велеше: „Видовте ли, колку му е прекрасна денес облеката на кралот?“
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Другиот веднаш се фаќаше за стомак и се виткаше од смеа, сфаќајќи, јасно е, дека кралот воопшто нема никаква облека.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ги знаеше тој ваквите ноќи, во нив и тој не можеше да спие мирно, но тој сега воопшто немаше ни трошка од она свое неспокојство.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Простете, госпоѓице, ако ве исплашив. Воопшто немав таква намера.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во некои од собите воопшто немаше светилки, ниту пак мебел и беа наменети за ноќни авантури во пар.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Воопшто нема да му помогне тоа што ја остави својата поранешна вера и се покрсти.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Но единствениот начин да успее беше да го узнае името на растението.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сега разбирате што мислев кога претпоставив дека доколку украденото писмо било скриено во рамките на префектовото пребарување – со други зборови, доколку принципот на криење ги подразбираше принципите на префектот – неговото пронаоѓање воопшто немаше да биде доведено во прашање.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Затоа што првата класа воопшто нема услови за да успее.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
На крај, кога и за децата нема да има предрасуди, воопшто нема ни да постојат бракови.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Грешката не покажува дека воопшто нема имплементирање.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Воопшто немам намера како монасите или калуѓерките да му го жртвувам своето либидо на бога, може да е токму тоа она светото во нас што треба на вистински начин да го продуховиме...
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Но таа, откако го избриша, пак продолжи: - Кога Хелвиг ве донесе вас, татко ми рече дека тоа воопшто нема да ѝ се допадне на госпоѓата. Па и на господинот.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Во вашата книга нема реферирање на телото во ерата на комјутерот, всушност, воопшто нема анализа на моќта.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
10. И малите деца знаат дека се сонува и на исток и на запад И дека тие соништа напати галежно се допираат И си шепотат нешто што нема никаква врска со јавето Оти во јавето нема источно-западни галежни допири Има купишта лажни насмевки на недоветни главатари Заскитани и којзнае како стасани на врвоите на власта Лебдечки главатари со прилично празни глави Кои служат како очевидна потврда Дека некој може да стаса на врвот без да се искачува Главатари тапкароши на евтини прирачници по светска демократија Главатари кои се најочигледен историски доказ Дека она што поминало не се враќа Зашто ако беше поинаку сетики ќе се најдеше некој Кој барем од далеку ќе заличеше на Рузвелт Черчил или Сталин А зошто не на Тито или Де Гол Море викајте вие што сакате Ама ќе да беше во право оној Маркс од пабот Спанниардс Инн во Лондон Кога еднаш рече дека историјата се повторувала како фарса И викајте вие што сакате Ама од секој руски и американски вселенски брод Со голо око може да се види дека источните сонови Некако поинаку лебдат од западните За кои на исток велат дека емпириски утврдиле Дека воопшто немаат никаква сонувачка специфична тежина Толку што биле сурови реалисти западните сонувачи Источните сонувачи многу сакаат да си ги фарбаат соновите во разни бои И секој знае дека на најстраствените сонови им личи црвената боја
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Речиси воопшто немаше кожа на раната која опфаќаше голем дел од ногата, од зглобот до коленото.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Не можам тоа да го пресметам. Не. Се обидувам, но тука воопшто нема нагаѓање, колку можеш да ги сместиш во еден камион.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Беше измаглица во маглата на темнината, и ова место беше ничие место, и овде воопшто немаше ни година ниту час, само овие луѓе во безличната празнотија на ненадејниот мраз, бура, и бела грмотевица што се движеше зад големиот стрмен панел од зелено стакло — секавицата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Погледна во отворениот мозок на Х сакајќи да прочита некоја од неговите мисли. А мисли воопшто немаше.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Гледаш, животот воопшто нема да ти се измени со тоа што мајка ти решила да пишува романи за деца.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Јас и Саше понекогаш мислиме дека таа или воопшто нема нерви, или пак дека ѝ се дебели како јажиња, слично на оние на мајка ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Воопшто немам намера во тој момент да ѝ раскажувам како се чувствував и колку многу ми недостигаше.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)