Стануваме, се собираме и со крупни чекори доаѓаме до колата, застануваме и играме на Big Time Sensuality и имаме сериозна дискусија околу These Animal Men, двапати го пуштаме синглот, многу гласно и во 19.40 бришеме од паркот, нурнувајќи се во блескавата и бескрајна 1001 ноќ.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
И додека го пишувам ова сфаќам дека е глупост (и фала богу што е така).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тој двапати го заврте клучот зад себе во темната соба, а таа ги фрли кошулата и градникот на подот, минувајќи со раката преку влажната брадавица.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Тие се познаваат, се смешкаат, те шмекаат и по двапати го пропуштаат лифтот ѓоамити гледаат во мојот излог и чекаат да дигнам поглед од компјутерот за да ми се насмевнат.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Броев и видов дека двапати го спомна, вели.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Еднаш или двапати го слушнав како горе по патот над куќата брчи тракторот на Методија, но тој, колку што сетив, ни првиот ни вториот пат, не застана.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Марија двапати го повтори името: Македонија, и кога ѝ се стори дека Елза нешто не разбира, ѝ објасни: ние сме во Југославија.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува...
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Се разбира, клучот двапати го завртев во бравата подготвен да ги издржам нејзините врескотници, пискотници, молби и преколнувања.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Лекарот кој едно двапати го прегледа рече дека нешто му ги јаде џигерите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Малку по малку, исчезна сосема и оној од разораната земја и од расфрланите предмети што ги опкружуваат сите нови градби; народот ги разнесе и водата ги однесе искршените колци и парчињата од скелињата и преостанатата граѓа, а дождовите ги измија трагите од каменорезачкиот труд.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Двапати го продаваа и пак се враќаше дома. Од преку седум села се враќаше.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој беше заплашен уште од млад: двапати го имаше удрено гром.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)