Неговиот поглед скита по бавчата и запира врз булката на половина метар од него – не во букет, црвени како во градината, туку издвоен, само еден лилав цвет на афионот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Кучето не дава да се гали по глава, па сепак го потпира својот образ на моето десно колено.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Влатко ништо не рече. Седнат на подот до фотелјата се поднамести така, главата да си ја потпре до татковото десно колено.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)