Околу куќите и далеку, далеку покрај водата - песок. Сличен на брашно и жолт. Дење не можеш да стапнеш. Жежок. Ние местото го нарековме „Песоците“.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Дење не можевме да ја минеме границата макар што немаше граничари, ниту од едната, ниту од другата страна.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Во порфирните одаи, библиотеките
и зигуратите молкома копнееле
не ревеле, не блуделе, не ловеле
ни ноќе, ни дење
не биле опасни, ни слободни
па сепак живееле!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)