Тој беше спротивставен на метафората на чистата душа, чистата крв, на чистилиштето, на чистите народи, на чистите јазици, на с што не можеше докрај да биде чисто.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Симон на Димитар Башевски во некои аспекти е можна верзија на Селимовиќевиот Ахмед Нуредин, кој исто така може да се толкува и како раскажувач кому не можеш докрај да му веруваш, кукавица, тип со политички аспирации, човек којшто настапува од интелектуални позиции и на мигови изгледа дека повеќе му е важна универзалната Правда, отколку да се спаси братот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Кога мракот со сета своја моќ ја поклопи долината, не успевајќи докрај да ја зацрни снежната белина, некаде од северната страна, откај Чукарот, се извиши зловештиот, стравотен виеж.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
За нив ова секако не е исто како да се омажила. Вака, ќе речат, - држанка. Докрај да ја искористи...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Марија, сфаќајќи дека токму тука ќе биде оневозможена докрај да ја доведе својата замисла, го оттурна изненадениот службеник и истрча на терминалот, не испуштајќи го детето од раце.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
- Запалете оган, заповедал грубо. - Поскоро. Што е, чекате ли прворотка да ве подои?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И Онисифор Мечкојад му помогнал на замелушеното животно докрај да легне на една страна.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пелагија турува солзи и зборува, мора докрај да ја отвори судбината своја и приказната за неа и Димостена.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Перса не се меша во нејзиниот монолог, одвреме навреме ја охрабрува со очите докрај да се отвори, докрај да се ослободи од товарот на минатото.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Ова сакав да го сторам не за да го обескуражам во неговите несфатливи настојувања докрај да ја разоткрие вистината туку за да му укажам на мојата но и на неговата улога во тој ненужен кошмар.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не дочека докрај да злосторничи и пакости ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Татко ми, во нервозата, му се врати на радиото. Сакаше докрај да биде со текот на настаните.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ервехе го следела внимателно разговорот. Не можела докрај да го разбере.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)