Потрча, затоа, по камионот и ја крена раката како да сака да го запре, возилото ли, неа, текот на времето, животот ли каков што дотогаш му беше даден, што брзо се оддалечуваше итајќи незапирливо во непозната насока, а потоа виде дека е залудно и застана.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Но, полека, во тие непрекинати разговори во вечерите, пред Змејка почна да открива еден сосема нов свет, што за сето време дотогаш му останувал скриен под самата поврвнина на сето она, што тој го знаеше како неменливо и како од бога дадено.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Црвените дебели усни што дотогаш му ги немав забележано, ми изгледаа уште помеки, а широките очи уште поболни.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)