И ноќе кога месечко гроб ѝ со свила виеше ветерчок тихо над неа жална ѝ тага рееше: „Зошто ми, зошто остана кошула недоткаена? Кошула беше даровна...“
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Како останал и зошто останал жив мојот прапрапрадедо, мене до ден денешен не ми е јасно“, раскажуваше Моне Хнџов-Даров. Ние слушавме, слушавме, но не му верувавме.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)