Се чудев, зошто ваквото чувствување на нештата не го искажува со поконкретни примери и со појасни зборови.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Оттука е разбирливо зошто ваквиот ограничен концепт оди рака под рака со нискиот статус што го ужива преведувачот, ставајќи акцент на разликата помеѓу писателот и преведувачот обично на штета на вториот. Hilaire Belloc го резимираше овој проблем во Taylorian lecture On Translation уште 1931-та, неговите зборови се актуелни и денес: Уметноста на преведувањето е изведена уметност.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Зошо ги користеше досетките? Зошто ѝ беше потребен заобиколниот пат па дури и измислицата?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но, зошто ваквата негова ненадејна и без било какво објаснување, промена, не ѝ го врати мирот? И среќата?
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)