зрел (прил.) - жито (имн.)

Се виде стрчан низ ливадата накај РЕКАТА - спокојно разбранувана - затрчан по развеаните кадрици на Јана, девојче со најчудесна коса - небаре зрело жито - и со волшебни очи, темни очи со црнки светнати како две снегулки низ летната ноќ... Oткако се знае себеси ја знае и Јана: и во забавиште заедно, и во прво одделение заедно, се така заедно како сестра и брат - ама сепак некако поинаку.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Еве ја! – покажува на куќното палто. – Што? – Долгата роба со боја на зрело жито која припитомена викиншка принцеза ќе ја облече ноќва.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја виде како доаѓа небаре волшебно привидение - девојче со најчудесна коса како зрело жито и со темни очи, очи со црнки светнати како светулки низ летната ноќ...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)