Собата се затемнува уште повеќе, и нејзиното исправено тело, посеано со тенки, скоро проѕирни ленти, што како бледо-црвени камшици ја обгрлуваат нејзината силуета, сега е сосема нестварно, а сепак близу, толку близу што го насетувам влажното дишење на невидливиот плот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)