Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Наредниот ден, по забраната, Ѓорѓиевски се јавува на работа, меѓутоа забележува како на списокот за распоред на работните задачи, кој е истакнат на капијата, неговото, и имињата на уште 24 други работници, недостасуваат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа одлука веднаш е оспорена, и важно е да се нагласи дека за неа во моментов се води спор против Република Македонија пред Европскиот суд за човекови права, при Советот на Европа во Стразбур!5 Откако штрајкот беше и судски забранет, работниците мораше да се вратат на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како на платно, нит по нит, беа набоцкани боите, секоја со својата нијанса и сенка.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Токму како на она големо платно на Шагал...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите луѓе им се радуваа како на свои рожби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мене, како на најмал, Чанга ми подари ноже со дршка од козји рог.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нека читателот, сепак, не се залажува од ведрината која се добива од читањето на ова дело: ако алегоријата, претставена од еден од најоригиналните и најзначајни писатели на современата литература во Македонија, мошне богата но често непозната на Запад, претставува според повеќе обележја силна лекција на надеж, ова дело сепак не постои само како трагичен сказ, како рефлексија преточена низ мали импресионистички допири како на клавијатура, но опстанува со својата голема длабочина наспроти опасната суета на идеологиите кои сакаат да направат еден нов човек, низ спасувачко посредство помеѓу непостојаноста на феномените, генерално, и, посебно на посебната нестабилност која владее на Балканот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Прашањето на стапувањето во индустриската ера ќе постави бројни проблеми, како на пример, во прв ред, откорнувањето на сиромашните селани и нивното упатување кон мануфактурата и индустријата...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А кога почна пописот, во Козар маало се всели гробна тишина како на закоп што никогаш не завршува...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А се собрале околу мене како на мечка со даире. Ме жалат!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Бев толку исцрпен што не бев во состојба спрема него да покажам дури ни презир. Излегов на улица, меѓу светот, како на соне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имав среќа со инженерот кој добро ја контролираше работата и кој, и кога ќе се појавеше некој застој заради големо дрво, или карпа, ме тераше да не гледам на тоа како на голем проблем, дека машината и неговите луѓе тоа ќе го совладаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вие мажите сакате да мислите на своите жени како на асексуални суштества надвор од својот кревет.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Сакав да му се извинам, ама сега е доцна не може да ме чуе, продолжи да ми објаснува низ солзи. - Затоа се расплакав.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Или до кога ќе се бавиме со состојбите како на пленум или на седница...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Можеме таа енергија подобро да ја искористиме. Да направиме нешто, евентуално...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Штом ќе се мине во Австрија, Алпите веќе се покажуваат како на дланка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Катахоро ни остана во лошо сеќавање, но затоа пред нас се редеа, еден по друг, кампови и одмаралишта, како на дланка крај морето, потонати од густо зеленило.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кај нас за Германците е познат синонимот - Шваби. Меѓутоа, сите Германци не се Шваби, како на пример оние од Саксонија или од Хамбург.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На прозорецот удираше студениот северен ветер, а над Јонија лееше еден од тешките зимски дождови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Облеката и изгледот, освен се разбира оние на Леон, во неговото семејство беа традиционални, на главата машките членови носеа штрајмели, капи од кожув, на лицата имаа бради, а покрај образите им висеа долги свиоци коса, Шабат и годишните празници строго се почитуваа, а јадењата се подготвуваа по рецепти и начини едноставни и скромни, како на село.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На нив можеме да гледаме како на темелни маниристички форми, но и како израз на силните напнатости меѓу природата и духот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сѐ му се виде слично како на сите беговски кули.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мрдајќи со задникот и нејзините вештачки силиконски усни успеа да ја шармира простата раја која се навлече на неа као на турска сапуница.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Единствено што се надевам е дека нема да дојде денот кога луѓето ќе престанат да зборат и наместо говор ќе ги користат само рацете на тастатура кои ќе станат извежбани како на секретарката у суд, а пола Македонија да носи тегли наочари тројка од што ќе си ги истера очите пред своето Пи-Си.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Беше ја отфрлила својата торбичка од сребрени алки споени како на панцир и превртуваше низ картите, расфрлувајќи ги, мешајќи ги, виткајќи ги небрежно. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 143

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Го фатив под рака мојот драг учител и, без црвенење, без премолчување и на најинтимни работи, пред никого уште не искажани и не признаени, - му се исповедав како на најблизок.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седеа еден спроти друг и се гледаа право в чело, а сонцето ги потпечуваше озгора како на тлеан оган и тие си зборуваа тивко, речиси со шепот, да не ги исплашат рибите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во аливцата од под трненката, во опинци на боса нога, без колан и пушка, на опашката од бригадата небаре водоносец по ровови - Баге го дочека ослободувањето на земјата и влезе во родниот град горд како на бел коњ.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Продолжува да брсти. Прстите му се вешти како на тајландски хирург- шарлатан.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ги одмерува строго и ги трга на страна - поклон за неговиот пријател сликар.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Твојата коса секогаш е расфрлена. Како на еж.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас сум, значи, нешто што го разбеснува овој глекав човек преку кого што сивото карирано палто виси како на закачка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На нив како на божиќно дрвце висеа румени цреши.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дотогаш, почитувај ја и поклонувај ѝ се. Како на икона.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Пред летувањето, отромавени, се влечкавме како на нозете да имавме чизми; кога ќе се расипеше лифтот, се качувавме по скалите со мака, тешко дишејќи; зјапавме во отворениот телевизор, голтајќи огромни количества кекс, потоа исцрпени, заспивавме со свртени грбови, веднаш...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И оттогаш, секогаш кога животот носеше студ од кој ми се смрзнуваше душата, јас му се надевав на оној топол ветер како на мелем.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да, вие сте овде навистина како на еден долг одмор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И јас тоа го почитувам, го почитувам вашиот избор, само ве молам и вие да ја почитувате мојата работа и да не се мешате во неа,” рече доктор Гете, и продолжи да го плете долгиот црн шал. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Историјата, како на нашиот исто така и на другите јазици ни покажува оти секој дијалект, поддијалект, говор и подговор може да се употребува во литературни творби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мора да продолжи да чекори за да не заспие и така заспан, несвесно да не клапне на овој снег како на топла постела.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Еве некои од нив: Американскиот рапер, Џеј-Зи, не знаел како на Нигеријците за време на својот концерт да им ги обере бостаните, па на организаторите на концертот им побарал да му донесат лубеници со форма на градите на неговата љубена Бијонсе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таткото на мојата сопруга, кога го преуредував станот, ме советуваше на кујната да гледам како на неважна работа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Патем се договорија да ги чуваат во Петровата визба, зашто таа има прозорец и не е мемлива како на Мише.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Почнаа еден за друг да се точкаат тие матни зимни денови, во кои снежинките продолжуваа постојано да поигруваат пред неговиот прозорец, сменувани од ноќите, чијашто темничина беше како на најдлабокото дно на овој свет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не стаса ни да помисли на нешто како на вреденост и разжаленост; тоа остана да демне во него само како уште едно далечно, тенко, но заедно со тоа и толку злокобно знаење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Леските се стресоа, исто како на тоа место да се разбуди некој одамна изгаснат вулкан, снегот се разлета на сите страни, а оттаму уште во истиот миг се подаде огромното црно клопче на телото на оној негов прекрасен, како излеан од некој црн метал настрхнат самјак, чиктисан уште со својот прв скок, со кој што излета од леските, право кон него, право кон чамовото стебло крај него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во тоа му помогнуваа и неговите преморени зеници, во кои, со некоја магија на белината и пренапнатоста, како на филмска лента, беа сочувани сите движења и сето оддалечување на оние двајца.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Утредента во куќата владееше молк како на парастос.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таквата прилика, во саботната пијачка ѝ беше сервирана како на тацна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нејсе, и покрај тоа што можеше да забошотува, работеше како на норма, ама тогаш трудот поинаку се вреднуваше и - оп, ново унапредување!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А тој, како на готовс, срипа и извади пластични чаши и налеа од сокот држејќи го под мишка бебето, кое, патем, се викаше Барбара. И ѝ личеше името!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ова недвојбено укажување на него како на извршител на злосторот, па Мусли бег, загрижен од одмазда на дворот врз сиот негов сој, се опинаше да го наговори Арслан бега да се откаже од потерата по Владимира Акиноски и да моли, и да измоли заедно, со помош на беглербегот битолски, нивни роднина, што побрзо да му биде даден ветениот имот во Битолско.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никој не спие, си мисли. Како на бадник. Или како на Василица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се потпирам на една бука, така со челото на мовта, како на небричен образ од некој роднина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе го видиш на брзина и од далеку. Како на нерамна вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ми требаше многу време за да ја грабнам облеката, бундата и чантата; не сакав да потрошам премногу време на облекување; ако коњите побрзаат како на патот за ваму, ќе скокнам, така да се каже, од оваа постела во својата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- „Не будали се“, ѝ вели мајка ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но кога си погледна во рацете, не можеше да им поверува на очите: цели тутки влакна ѝ беа намотани околу прстите. Како на гребен, како на гребло.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чини дека можам да се справам со сите пет најдобри, ако не и со секој од нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Тоа е добро, тоа е мошне добро“, рече стариот Елисон, седнувајќи на кујнските скали и триејќи ги своите бели мустаќи како на Шкотски териер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако ѝ се поверува на последната прикаска како на неоспорна вистина, случајот со коњот што љубел вино е сосема поинаков, речиси дури и понеобичен отколку во другите раскажувања.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сакам кога од нешто се намовнувам. Така кожата ми станува како на праска.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тенкиот свилен фустан полн со набори, се вееше, се пафташе како на силен ветер, а ѝ се пафташе и опашката од косата и ѝ поигруваа обетките и огрлицата на гушата спуштена на широкото деколте на фустанот и браздичката меѓу дојките кои при силното вртење потскокнуваа како да сакаа да излетаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

За било што, за најмала ситница, подвикнуваше и се расправаше: гласот ѝ беше писклив, крикав како на птица грабливка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се напрега да догледа нешто под себе, под своите нозе издолжени како на обесен човек.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Отец Симеон тоа го претчувствуваше: „Хирург сте како на сликата на Рембрант?“ Иван мирно објасни: „Сето тоа не е битно за она што треба да разговараме.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Понекогаш знаеше вкусно да изненади со прекрасен балкон од црно железо и свиткани лаци кој, како на високата куќа отспротива, го врамуваше небото во мрежен дезен.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Томето само рече покажувајќи со рацете како на вага: „Тука пари - тука Перо --- Перо појќе вреди “.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Џинот имаше неубав, зејтинлест мирис, како на кинеска ракија од ориз.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Огромното лице ( затоа што постојано го гледаше на постери, секогаш мислеше на него како на еден метар широко ) со неговите тешки црни мустаци и со очите што го следеа наваму натаму, изгледаше како да рее во неговиот ум само од себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Градниот кош беше тесен како на костур: нозете му беа толку тенки што колениците изгледаа пошироки од бутните коски.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Препуштени сами на себе, како добиток пуштен слободно по висорамнините на Аргентина, тие му се вратија на еден начин на живеење што изгледаше како да им е вроден, како на еден вид прадедовски модел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека ја набљудуваше жената во нејзината карактеристична поза, со цврстите раце кренати кон жицата и со истурениот широк задник како на кобила, тој за првпат забележа дека е убава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- - Насон сум се видела како на јаве.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сонот - како на јаве да е - раздаван за души починати - пченица варена, и преснец на залачиња искршен, и јаболка на кришки сечени.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Чувствуваше дека на неа не гледаа како на човек еднаков на нив.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кажи ѝ: ако мисли вака да ме ликвидира, славата подолго ќе ми трае, како на Исус Христа: ако не го убиеја насила Евреите, не ќе станеше толку славен...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сега на Славчета гледам како на искра...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СТРИКО МАРКО: Ама и ти си направил малку главата, а?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ама пак да не рече после оти невидена појду, нека дојде најпосле и он утре со дедот Петка, па и нека ме виде, немој утре пишман да се праве, да ви а к'не душата како на дедот Петка, така и тебе, а мене да ме тр'е сол на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Барем така им велеше на тие што даваа пари, а посестримите ги газеше на секој чекор да не се даваат на Турците, оти главите ќе им ги скинел како на врапци.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тода отиде кај Бисера и накратко ѝ исприкажа што направи со китката што ја зеде од котлето: Како на Тода, така и на Бисера им се направи волјата дека Нешка ја зеде китката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Колибата Сукаловска беше од оние, „сталните", во кои се мисли повеќе години да се живее. Не како на Кањата, Карабоја или некој друг, што правеа меќани за една зима на едно нивчуле, па кога ќе го подгнои, кревај желниците и сламата на друго!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука ќе дојде честељето со кафе и ракија, ќе напнат гајдите — сега две, една откај зетот што си ја водат сватовите, другата ќе ја најдат кај невестата ,и така ќе се заредат прво песни, потоа и ора, како на свадба!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се насобра народ од двете страни и кога разбра зошто се сќорлиле овие нови „божи служители" веднаш се направија и тука два табура како на атпазар пред Наловиот ан пред две три недели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како на вратот гердани ниски камења студени така на плешки денови легнале та натежнале Денови ли се - денови аргатски маки големи!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Стравуваше, еден ден, тој да не споулави од толку читање и заборавање на вистинскиот живот, да не му се случи како на едно друго дете од соседството кое, заминато во младоста во туѓина, во Романија и во Австрија, се врати со многу книги, а заврши зборувајќи си, со денови, самиот со себе чекорејќи брзо крај Езерото и служејќи им за потсмев на суријата деца.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сѐ е осветлено како на Сведен, Во воздухот лелее глас молитвен Утро е.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Говор, патетичен како по урнек, како на отворањето на собирот...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Како на успорен филм, мајката на касапот ми го врти грбот и ја повторува познатата наредба: „Стегнете го скутникот, ве молам!“

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го познав по црната шапка со голема стреа и истиот оној многу комотен хубертус, што на него висеше како на закачалка и през ноќта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И ова ми го соопштуваш на ист начин како на пример она твое влегување во НАМА за да пробаш здолниште, приговарав, и тоа сосема оправдано.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас, иако со часови се подготвувам да го одбијам срамното барање, ги кревам послушно рацете и ги стегнувам ременките.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Прегратката на маж во која без да сакаш ќе налеташ е нешто сосема друго се трудеше да ми објасни Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веќе имам забележано, и тоа од поодамна, дека ваквото мое однесување ми помага на грижите да гледам како на отпадок што можеме со другото ѓубре да го натрупаме во најлонска кеса и да го фрлиме во контејнерот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Можеби зашто се „навлеков“ на нив, слушајќи го татко ми, кој беше мајстор да ги оживее писателите и нивните книги токму со надоврзани детали: ...какви корици има „Лав Толстој“ на Шкловски во издание на „Минерва“ (три книги во тврда кафеава подврска во картонска кутија со ликот на Толстој)... од кога Виктор Борисович почнал да се стриже „брич“, а од кога Мајаковски... како на очите на сестрата на Љиља Брик, Елза Триоле, Арагон им посветил цела книга... како на комунизмот му служеле Арагон, Бретон и Пикасо и како поради тоа се скарале...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И така, си доаѓаше, па си одеше. И сега е тука. - Тука? - Да, тука.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Васј, Васј", се изнасмеа тој.“ Со воените нема шега. Кај нив сѐ е прецизно како на вага во аптека.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Присуствував на стрелање на еден Козак само затоа зашто го сокрил коњот, иако кутриот тврдеше дека пред неколку денови му пцоисал, близу Краснодар.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зашто... (Се мисли.) Ми текна нешто, да простиш, Спиро, како на трудна жена: ми се пријаде месо со компири...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ако клале веќе месо со праз, нека биде. Разбра ли?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АНЃЕЛЕ: Како сакати пци. ДИМИТРИЈА: Ќе пројде како на кутре.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Но, веќе истиот момент, како на успорен филм, на човековото лице љубопитноста се замени со гроза и раката убиствено ја зграпчи патерицата...

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Погледот му е тажен и понизен како на вистински просјак.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тешко е, мачно, страшно е В твоата земја таткова дека за прв пат солнцето со радост те огреало, дека за прв пат ваздувот со мирис благ те запоил, дека за прв пат земјата со слаба нога нејака си ја згазил и проодил – да тлееш и да гаснееш, како на црна туѓина, и да те враг, нов сајбиа, земјата што ја заграбил, напреки гледа секога.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

РАЈНА: Боге кашла цел ден. СУЛТАНА: Ќе му помине. РАЈНА: Има треска. СУЛТАНА: Како на кутре.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Оче наш, Кој си на небесата, да се свети името Твое, да дојде царството Твое; да биде волјата Твоја, како на небото, така и на земјата; лебот наш насушен дај ни го денес... - прекина само за миг небаре наслушуваше дали нејзините зборови стигнаа таму каде што ги упати.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пред себе го гледав момчето со боси нозе, косата му штрчеше како на еже -нити дете нити момче. Имаше само дванаесет години.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Мојата помисла во моментот беше дека се наоѓам во една од сликите на Ван Гог во која е прикажан чемпрес, а зад него се ѕвездите и целото небо, насликано како на крај од огномет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Понесени на своите мисли, како на крила, кон далечните пространства, двајцата другари и не усетија кога им се приближи кондуктерот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ги погледна двајцата уште еднаш и рече: - Деца, - рече, - штом како човек ме прашувате, како на луѓе ќе ви кажам:преку планина ни пиле не може да прелета.