како (прил.) - со (предл.)

Чудно, како со магнет да се држеше за мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нешто пред договореното време, тој го виде Карер како застанува под прозорецот и во веќе видениот ритуал, го отвора тешкиот капут барајќи си го часовникот што го извади од џебот на елекот, го погледна, потем го нави, го ослушна, го врати наместо, ја намести паларијата и зачекори кон долниот влез од просториите на СС командата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во текот на тој раговор Лит и Беренц по извесно време се фатија како со пиетет да разговараат за хиерархот од Закинтос.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— На кого?... На тој што го имаше и досега, — на султанот, — потфрли и не сакајќи Сарафов, кој веќе беше решен да се прибере во своето гнездо во Софија, каде што го чекаше пријатен пречек на неговите работодатели и награди за успешно свршената работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина малку црнгалесто во суратот, со испрчени устиња, малку поедри заби, напред истурени, но младо како роса, Кожата по обравчињата му свети како со масло намачкана, црните очи некако на грозје личат, а косите ги пуштило над очи небарем сака да ги закрие од алчните погледи на присутните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Туку да бараме некое чаре, да се поприбериме поблизу до границата, да видиме ќе има ли некоја надеж оттаму или да се прибираме внатре, — проговори како со туѓа уста Тренков.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го допираше внимателно секој документ од сиџилите со своите долги прсти, како со пинцета, работејќи во најнеобичната балканска алхемиска лабораторија на идеи, во потрага по исчезнатото време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Такво какво што е, да го прими таа еднаш како свое, да се соживее со него, како со даденост неразделна и дел од сето она што го осмислува животот, бездруго и пред неа ќе се раскриеше онаа неизмерна убавина на многувиденото, напнатото и страсно завојување на никогаш доволно неискористеното и никогаш несвршеното секојдневие! Барем тоа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го стави писменцето в џеб, се сврте, па како со остен да го боцка некој, протрча покрај колибата, и продолжи да трча по патот, сѐ по свежите траги останати од тркалата на џипот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Змијо само допрена со топлата дланка како со уста на уморен скитник, на дното на пладнето ги свлекуваш боите за летниот љубовен напиток.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сега разбрав: пустинскиот ветар можеше да ме закопа во пеоокот што го нанесуваше како со голема лопата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Баш така Библијата како со балсам ги слади неутешените гради ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тополите не испуштаа ни глас ни тупот, туку стоеја сѐ така исправено, иако во дното на стеблото беа пресечени, како со невидлива пила, со нечујна секира.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си зборуваше со неа, си шепотеше како со сестра, како со кротка посестрима.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Забележале како со саати со крената глава и гради стои и гугути.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И навистина така и би. Иако беше сѐ затворено, однекаде во собата се вовлече студеното ветре, ги заобиколи пријателите, ми се заобрачи околу градите и ме стегна како со мразен ремен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Е, на! Тогаш јас не ќе сакам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се подаде и како со циганска клешта ми ја стисна ногата кај глуждот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А таа се движела чудно згрбавена над леите во кои ќе сади арпаџик или лук и, иситнувајќи ги секаквите грутки ѓубре со прсти како со грибло, ја риела земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој, не ти, се оженил со неа. Тоа го знам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ами сега ќерко, немам повеќе што да зборувам, ми го пресече зборот како со мед, со тоа што рече: „Лошо — арно како што ќе рече мама“. Блазе...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Рада размислуваше како со тешкиот ранец ќе стигне до дома. На одење ѝ помогна Долгиот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се подигнуваше горчливо незадоволство и како со обрачи му се стегаа градите и главата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мразам точност и прецизност и пресуди донесени како со сатар, мислиш со мач од рекламите за наострени ножеви.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Како со мене да зборува, а пак не со мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Татко го забележа неговиот немир, но не ги побара причините за тоа, туку остави да се искаже неговиот натажен пријател: Пријателе мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се чувствуваше како во луда трка по туѓите заемки кои се криеја во редовите на страницата на книгата, на моменти се чувствувал како со перото меч ја разбива пајажината во која се криеја старите зборови, со веќе потрошено значење, според многумина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата, неочекувано брзо се сврти кон нас и не давајќи ни барем да зинеме како со магнет ни ги зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од друга.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ревносниот уништувачки стремеж не значеше дека на Факултетот имаше дефицит од студентски бунтовници: значеше дека тие, во суштина, не знаеја што и како со себеси.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Само кога ја виде Влаинката Роса како заминува со своите пет чупиња, по чупињата петте гуски кои деновите ги поминуваа во дупките кај туланата, а зад гуските високото ковчесто старче што размавтуваше со рацете како со мотовила, и самата се расколеба и следното утро се најде крај самиот вагон, всушност, луѓето се растргнаа и ја пуштија до вагонот да може да си зборува со старецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да имаше дваесет-триесет лири...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сакам со неа век да векувам како со жена, не како со платен добиток. Ме разбираш ли? Јас сакам и таа да се праша!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А откога дојде таа у Малови си заживеа со Рожденката како со мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Додека го слушаше својот учен пријател како со чудесна точност ја изнесуваше природната сага на јагулите, Татко не престануваше да трага по нови моменти во согласието меѓу движењето на своето семејство и патот на јагулите: „Зар коските на јагулите, по херојското патување, по љубовната обновувачка екстаза не се стопуваат, исчезнуваат на едно место?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Со Fallen Warrior (1970), тој ги карикира ставовите на ликовите на Мур (Henry Moore), ракувајќи со пародијата како со оружје кое ќе го употреби против скулптурата, а нема да ги поштеди ниту пријателите, како на пример Ричард Лонг (Richard Long). Маргина 34 29
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
10. Биди пристрасен читател. Служи се со прочитаното како со доказен материјал.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Плачењето што идеше од куќата го параше како со нож.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го гледав како со одлучни чекори се оддалечува по патеката со мирисливи липи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но, не е помала уште една заслуга на авторот, радо би рекле писателот (текстот обилува со волшепства), успешно и наизменично да се проигрува со неизбришливите емоции од детството, како со провоцирана индигнација на тоталитарната отуѓеност на извесен политички режим.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Темнина ги прекри за час звездите како со завеса, а малку после пак закапа нивната светлина како ситен пролетен дождец.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Додека мајка ми со каленицата беше отидена да пушти вино, баба ми во едно чинивче ја стави другата половина од компирите од тавата и, како со потфрлање, им ги подаде на дедо ми и на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога ќе почнеш казмата ти е како пердушка во рацете, а после полека полека како со олово да ти ја полни некој. - Вистина, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Родена во Пиреја, очите навикнати на сините води на средоземието, грчките маслинови гори и паничниот вресок на жегалците летно време, овде, на север, во Македонија, Летка се чувствуваше како со падобран спуштена во непознати предели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Исто како со детето. 20.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ пречека гостопримливо без многу зборови, иако Змејко си дозволи со него да разговара како со близок роднина.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)