Митрополитот им припаѓаше на оној редок вид предводници што таа позиција не ја разбираат како привилегија, туку како високо достоинство, како морална обврска, како етичка и возвишена, не како прагматична и утилитарна вредност.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Кога границата меѓу Албанија и Југославија се извиши како висок непробоен ѕид, моите албански сонародници доаѓале до бодликавиот тел на границата од каде фрлале пари цврсто верувајќи дека некој ќе ги однесе до манастирот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Земи ја розата, Цветот како исплетена боја - издлабена во здивот и плачот на дождот како висока градина - - изговорена на врвот од ѕвоното како последниот сон на ангелот воден по бездната на утрото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Италијанците најнапред го уапсија, а веднаш потоа и го протераа митрополитот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Но тој си беше во својот картагински рај, опкружен со светот на Бројгел и убавата Паола, користејќи ги раскошните сончеви зраци во својата градина, во сенката на палмите и расцветаните портокали Како да се најдов во хамлетовска дилема: да се однесувам како висок чиновник, од профилот на амбасадорот Тунчер или како амбасадорот Пико некогаш, храбар дипломатски донкихотовец.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Простувањето, во тебе, се испречува како висока планина.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)