Воздухот само трепери и постојано се искачува нагоре. Како летна омарнина да гледам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се лизга кон реката, од каде, споен со Птицата, ќе долета како летен кумулус со сребрен отсјај, пред нивната шумска колиба.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Во таа слика бели се насмевките, нежни и невини, бели се душите топли и пријатни како летен дожд.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Тие очи, бледи како ленената кошула, како летното пладневно небо, не рекоа ништо.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Бели се облаците кои го следат патот на мојата судбина, бели се копнежите, бела е бојата на невиноста, бела е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)