како (прил.) - да (чест.)

Под тенките црти, накосо поставени веѓи, во очните отворени беа сместени малку подиспакнати црни очи како цреши, скоро секогаш ококорени, како да беа на штрек за набљудување на сѐ наоколу, ништо да не се пропуштело!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Радиото како да сееше терор во оваа куќа која со години зрачеше спокој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Повеќе ме валкаат, ме раскашкуваат. Ме мијат како да сум посран.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Голем курназ излезе овој Достоевски, си велам и одеднаш сѐ како да ми е јасно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти давам, не ти земам, - ми вели претседателот. Тоа е точно. Како да се бунам!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти како да си од небо паднат. Или весла си цицал во животот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Додека „трчавме“ низ Версај, подолго останавме во оној салон каде што е потпишан Версајскиот мир и каде што на парче зелена масае скроена судбината на македонскот народ, каде што версајските „миротворци“ Македонија ја парчоса на три дела и им ја дадоа на три балкански држави како да сакаа само со потписи да го збришат постоењето на еден цел народ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На секои 15 минути „Радио Париз“ дава специјални соопштенија за возачите, преку кое ги предупредува како да се движат доколку некоја улица е затестена поради сообраќајна несреќа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Пуштив музика да се слуша до Влае и заиграв пред публиката моја – книгите, кои ми аплаудираа и ме викаа на бис, како да сум ги напишал јас сите.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А босите нозе, како да не ја допираа земјата - лебдеше таа во воздухот и танцуваше во чудесен унес...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Среќно, Кротка! - викна по неа Бојан. - Отиде - со тага во гласот, како да се дели од најмилото, изусти дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Првиот волк веќе сосем наближи кон плевната, а другите, како по договор, како да исполнуваат некој прецизно замислен план, се распрснаа лево и десно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Свари полно котле качамак, го прели со врело масло, испече и сланина, стави врз него и грутка сирење, па јадеше како да е царска гозба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во многукратните асоцијативни и симболички зрачења на македонскиот збор, именките и придавките како да ми открија еден до сега незнаен и недостапен свет.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Како да издвојам само еден показалец од она завидно множество што покажува кон мене?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш и јас, без да сакам, загазувам во глупостите: правам гримаси, на тие шутраци им го исплазувам јазикот, а тие не се лутат туку како спобудалени ми плескаат, плескаат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Син ми како да се беше вратил од далечно патешествие, и тоа лично а не неговата сенка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа уште слушам како се тркалаат околу мене отпадоци од некој притулен шепот, и навистина не сум сигурна дали се тоа шеги што треба да ме засмеат; или ме исмеваат?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Улав си, го удри Пенчо со два прста по челото; како да испробуваше лубеница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ѕирка во мене одгоре, како да лежам во некој сандак, или во џиновски куфер, или на колор фотографијата на средната станица на шарениот журнал, добредојден да се скуси здодевното патување со празен воз.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нејсе. Ние, три - четири жени, пак го викнавме старчето и со молитви го замоливме пак да оди во тоа албанско село Шкумбин и да се распраша дали е далеку таа пуста касаба Дуреси и како да се оди таму.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но со нив си создадов нов проблем, нова беља: што со ишињата? Како да се ослободам од нив, што да правам?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го вртев во рацете и се чудев, зашто такво писмо, без печат, со букви што светеа со чуден сјај и од кое се тегнеше конец пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое павкаше миризба, тоа писмо како да беше дојдено од некој друг свет, од некој друг живот. Зад живот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Полека, како да си починува пред да го завлече ножот помеѓу кожата и месото на животното, Онисифор Мечкојад запцул куќа и ораница, колепка и гроб, снаа и балдаза, земја и небо, додека и оној со факелот в раце отстапувал назадечки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потпрени еден на друг, се слеале со грдата сенка на урнатината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Русе седи на мостето, На мостето искршено, Банџе се вози во чунчето, Во чунчето на предница: (арија) Сам си весла, сам си прави, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе Како да те, мори, граби! (арија) Бог да бие, Русе, твоја мајка, Твоја мајка, Русе, Ангелина, Што не те дава, Русе, кај што сакаш, Тук’ те дава, Русе, кај што нејќеш... (Додека Антица, потресена од песната, силно плаче, кумот расположен гордо го отресува ќесето и фрла бакшиш во дајрето).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Победник сум! Научив како да се борам Како да истраам Како да сум доследен на моето јас! Научив многу нешта...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Збирот на минутите понекогаш изгледа поголем од неговите составни делови, па четириесет и пет минути не се состојат од една минута, па уште една, и така четириесет и пет пати - кога се групирани, минутите како да формираат некаков пакет, кој е полесно да се проголта како сендвич со шунка, кашкавал, зелена салата и кечап, а не само како сува кифла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нивната цврста прегратка како да покажуваше и зачеток на уште нешто... Со својата камера младата новинарка го следеше искачувањето кон врвот и на другите учесници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше штипјанец по потекло, а живееше во Риека, во трикатна куќа - највисоко, горе и од балконот, како од видиковец, се гледаше цела Опатија, Ловран и неговиот град како да се еден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Проблематични, ама подготвени (во зимски јакни), пронижани од промајата што бричи во ходничето, како да сме сред зима.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој се наведна над ламбата и ја запали. Како да го стори тоа со врелината на својот здив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Удри овој, удри оној, а од нив тече црна крв како да си заклал бивол.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зад нагризениот ѕид на соседната куќа густ цут од вишни, неизброиви меки пердуви закачени за воздухот како да се двоумат изненадени снегулки да ја покријат земјата или да се вратат во торбата на Јануари.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таксистот го одмери Александар од глава до петици, и како да беше почестен што седи до него на совозачкото седиште, а не назад што беше вообичаена пракса при користење на такси.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Додека ги стискал забите како да сакал да ја задржи во себе силата на животот ( не земај ми ја душава, можеби можел да шепоти своја молитва, додека не ти принесам курбан), негде, не можејќи да определи каде, умирал ранет војник и пеел на турски за мајка и за дом по кој се копнее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Богдан гледајќи како се витка гола и како се умножува во огледалата, му стануваше уште поубава и поопчинувачка; не знаеше на кој дел од нејзиното тело побргу и повеќе да му се изнагледа и изнарадува; му се чинеше како првпат да ја гледа, како да не е таа Марија, ами некоја самовила што маѓепсува и излудува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Легна на железниот кревет на кој имаше само сламарица која му замириса на гумно, на летна жетварска ноќ, на 'ржаница, на разни тревки и билки како да дише огромна билна аптека; и дишеше лакомо, среќен и задоволен како дивеч што соочен со хајка и смрт, успеал да си се врати на своето старо и сигурно легло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Јас и не знам што истекува и дали истекува нешто оттаму оти го голтам тоа што не сакам да го видам. Како да голтам шлајм.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
2. СЕ СВИТКАЛО КАКО ЗМИЈА В ЗОРИ - како да го одвиткаш, па да знаеш што е?!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
За момент се колебав како да постапам. Колку е убав, реков потоа, макар чудно и воздржано, и видов како на Симона му стана мило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Уште повеќе што седеше стуткана таму назад, на таа последна клупа. Како да сакаше да остане незабележана.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Богуле беше левучар: се служеше само со левата рака; десната како да му беше здрвена.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но отсекогаш таа како да беше во Татковата сенка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И јас, на почетокот, како да го наследив, по некаква неразбирлива инерција во животот, истиот несвесен однос кон Мајка кој се негуваше во семејството, таа да биде, според сопствениот избор, некако на втор план.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXIX Свинската чума одново се јави во селото, зафати да се шири, и од свињите да се пренесува на луѓето: започнаа луѓето нагло да умираат; секој ден се огласуваше камбаната, секој ден имаше погреб; заразата се ширеше од еден на друг: ги зафаќаше луѓето силна треска, висока температура, огница, паѓаа во бунило, им се воспалуваа дробовите, им се надуваа очите, по кожата им се нафрлуваа темни дамки, бубулки, кои расцутуваа во гној и се распаѓаа; им се воспалуваше грлото, кашлаа непрекидно и длабоко како да рикаа корнејќи ја утробата; им отекнуваа жлездите под пазувите и на вратот и не можеа да се помрднат; жлездите им загнојуваа, им ја труеја крвта и умираа во тешки маки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Беше рано утро. Сонцето изгреваше. Небото изгледаше како да беше послано со светол син ќилим.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Види го ти него! Ме учи како да постапувам. Советник на послабиот пол!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На ова помислив кога го слушнав она нејзино: нели станува збор за грди, лигави спомени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се начека - слушнавме и тројцата, но тоа не беше обраќање што бара прошка или нуди објаснување туку во него како да беше натрупано еден посебен вид самосожалување; обраќањето навистина потсетуваше на џгура од надеж што пред да прегори можеби и била добар јаглен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го гледа како да не верува дека е стварно.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тргнав да го подигнам југовинилот, кога цел рој се дигна во воздух. Начисто се исплашив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Се сеќаваш ли, Мањушка, на еден филм од наше време,со инвазија на црвени мравки? - Како да не. „Марабунта“. - Е да, „Марабуната“. Умиравме од страв во салата...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Многу држам до него, иако напати како да ми недостасува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам дали го вознемири моето однесување господинот Иван Степанович, но тогаш првпат пред мене лично спомна дека отсекогаш имал симпатии кон својот стар соборец и пријател Семјон Иванович, дека му помагал, колку што можел, и дека, еве, на крајов, го ослободил од оние камати во врска со оној заем за фордот што реално гледано тој му ги должи а сепак не бара да му се платат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги гледаше како одат по сокаците изнабесени на нив со: кошници, сита, вретена, фртоми, синџири, потковки, ендезиња, брдила, кросна, кации, пирустии, сорови, ченгели, резиња, дрмуни, оглави, гребла, ѕвонци и други дрангулии и викаа умот да ти го извадат; навечер палеа огнови крај езерото кои одблеснуваа во водата како да ја потпалуваат; седеа околу нив со раширени нозе да се топлат;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утро да ја земеш и речи ѝ како да ја водиш на теферич, и отведи ја у планината да ја убиеш.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Ех, не знам како да се одбранам од твојата убавина која е неповторлива! - Благодарам, благодарам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Молејќи се така, куклата стоеше со раце подадени кон висовите, кога небото прозгрмоти и како да се спушти.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Според смуртените гримаси како да викаше: Тргнете се! Не можеме да работиме! Ама сеирџии!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ми се пристори како да го гледам на перонот... Насмеан.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Преку пантолони ми го фати како кога докторката ќе ја фати пумпата од апаратот за мерење притисок, ме стегна неколку пати како да сум некоја молзница и мене толку ми требаше – почувствував како малаксувам од изџвркување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што?“ рече како да е изненаден, но и со тон на подбив, како што во еден миг му се пристори на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веднаш на авторот му направија впечаток неговите оврлени костенлови-сиви очи, разиграни, како да беше со двојно поголем видокруг, со издолжено лице што кон брадата му се стеснуваше како на лисица и, очигледно, височок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Па тогаш како да гледам инаку? - сериозно се чудам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)