камо (прил.) - го (зам.)

Толку да се успани? — забележи Марко и сите потврдија дека селото некако пусто им се виде одутрина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Навистина, ама, нема од сабајле, не виду јас аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, камо го!... ами и тој како агите се успал — одговори некој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И со ред, секој за себе правеше разговор со соседот, додека некој не запраша: — Ами, камо го коџабашиата Митрета, бре луѓе?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги развлече дебелите испукани муцки, му се насмеа и проговори: тиме, токо камо го татко му да не пригледа со нешчо. Нѐ остави овде на дедот и бабата и којзнае каде оди, шо прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој те кладе тебе кмет, партал? Камо го јас да го видам!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
МИТРЕ: Што му рече, станати сме?... Камо го? нека дојде да тргне од пагурчето пак нека оди да го зготви коњот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Еден лов на слепо. Слеп лов. - Го имаш свиткано како ништо. А ваму на веселба... - Камо го?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
– А вие Мариовци јадите леб и симид, а? – М-море к-к-камо го сссимидот тта јјјас и бббез леб ггго јадддам – почна Трајко да го дроби јазикот и пак се изгоре како некни од шербетот, што агата силно го насмеа, та ги викна комшиите да се понасмеат со будалата Мариовец.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Свите луѓе денеска све со кривината си работеет, све со неа се качиле на високи места, све со неа се обогатиле, и друзи такви - им рекол попот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ех, камо го тоа време - им рекол тој - кога чоек можеше да си поминит со праината?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)