кога (прил.) - сака (гл.)

XVI Кога сакавме да го видиме најубавиот и најголемиот снег во животот, се враќавме назад, длабоко во нашето детство од времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Проблемот е во тоа што не можеш да се шекнеш кога сакаш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Такво треба да биде и вашето лице кога сакаме израз на него”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ребека навистина беше филм во стилот на сестрите Бронте, романтичен викторијански роман во модерни костими.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Ќе нѐ одведеш ли кај нив да ја видиме? - Кога сакате, - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие беа толку навикнати на бучавата на камионите со приколки и на двокатните автотранспортери, што дење и ноќе одекнуваше на автопатиштата, но и на брмчењето на авионите над нивните глави, како и на далечната врева на фабриките, валавиците и леарниците, така што мораа да подзастанат и да ги начулат ушите за да ги слушнат, онака како кога сакаме да го слушнеме отчукувањето на ѕидниот часовник во некоја соба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оваа држава ја молзи Европа кога сака и кога ќе ѝ текне.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Им олесна на касапите зашто знаеја, ако кренат рака на вакво живинче, Ангелот пак ќе им ги фатеше рацете, како што му ја фати раката на Аврама кога сакаше да го принесе сина си на жртвеник.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога сакала на еднаков начин да ги подели сварените јајца, на секого му дала по едно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Под неговите веѓи веќе немаше очи. Се исплашив дека ме заборавил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И немите умеат да се молат кога сакаат?“ го доџвака последниот залак Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ме разбравте. Не бараше тој овца да заколам туку јас самиот тоа го мислев кога видов дека е ковче и кожа.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога сакав гласно да го повикам, тој скубна од земја тревка и ја стисна со заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АНТИЦА: Јас сум согласна со тебе и на врвон од планинана ако сакаш и кога сакаш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еј, мал сонувачу, фиданко зелена, кога сакаш патуваш низ сета вселена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Добро утро, дену... Момчаците што управуваа со железната крошна не не повлекоа од јамата еден по еден, сите , со нас и совладаниот стражар Шарлаган - кан.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го носи истото капче од кучешка кожа, а имитирајќи ја газдарицата Хера, стави и елече од кучешка кожа, обу и чизми и внатре забоде камшик со кој плуска кога го дресира или кога сака да го смири, да му оди по волја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш погледна во мене. Може, ако сакаш, овој да го земеш кај тебе, да си гледаш што сакаш и кога сакаш. Во боја, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сине си ослабел си станал „тенеќе”, внимавај (макар што беше спротивното!) Мајка кога сакаше со малку зборови да ни искаже многу содржини се служеше со познати поговорки, едни народни, други ги составуваше самата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И точно кога сака сето тоа да се сврши, чувствува дека сето тоа тукушто почнало.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зошто бегате од мене стално кога сакам да ве допрам?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Затоа и се зафати да го извлекува ременот од панталоните; Оф, секогаш кога сакаше да ме поддржи го правеше тоа на најнесмасен начин!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше навистина упорен кога сакаше да ја наложи својата вистина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но зошто од тебе да правам великомаченик? Тоа можам кога сакам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да. Треба да внимавате. Внимавајте дури и тогаш кога сакате да мислите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се сетив дека татко ми забранува да ја удирам зашто е помала од мене цели пет години и зашто сум силен, па би можел не сакајќи да ја повредам, и, токму кога сакав да ја пуштам, таа срипа и со нога ги растури сите фигури од шаховската табла.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Гладта не те прашува кога сакаш да јадеш, ми вели таа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)