Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Колку што е доброќуден и наивен кога купува толку е итар и расипан кога си продава самиот на себеси.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Е, Марко, Марко! Ти секогаш така: нели си шинал рака кога си се тепал заради мајка ти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Да, точно... Се тепав. Овој пат се тепав заради тато“, признав. „Љупчо го навреди татко ми. “

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Молчи болниот, молчи сликарот. Цели пет века. Папсуваат од молчење.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Меѓу две молчења – ќофтиња во сос и троа вино. Без кромид, оти ни господ не знае која може да налета баш кога си нагнетен кромид.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Поначесто, кога си одеше од работа, во џебот ќе ја тутнеше книгата што го интересираше и дома долго ја читаше, и покрај мрморењето на бабичката дека ја арчи струјата бадијала, кога знае дека денес ништо не е бадијала - ни струја, ни вода, ни ѓубретарина, ни пак лежарина за такви бадијалџии како него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога си отидоа Србите, а дојдоа Бугарите, Курназ не само што ја преименува трафиката во бутка, ами пак извади од дрвената нога друго пусулче, во кое сѐ пишуваше исто како во првото, само што место зборот „српско” стоеше „бугарско” а напати и „оплченско”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога си заминуваше светлината Денот квичеше како слепо кутре И го фрлија в река Ако ја надвие водата и залае на песокта Ќе му стане водич на слепецон што чека на брегов

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Војната остана зад мене“, рекол тој, „а ако сакаш да не нѐ престигне, качувај се!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Како да се качувам пред тебе кога си тргнат да војуваш?“, прашувала таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога си го виде Јана Своето момче... Ов, аман, аман!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тој светнал како блесок во мрак кога си се родил. Тогаш си се збогувал со мракот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вујкото, ограбениот маж, кога си дошол на себе и кога сфатил колкав срам ќе јаде во селото ако се врати без жената и штотуку роденото, кон грабнувачите ја насочил полицијата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Де море, Митре, бре пусти, Митре, Кога си по мен’ севда имало. Што не ми кажа кога бев младо!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А сите надвор, со чиничиња подготвени чекаат по парче од колачот, за кој веќе знаеле дека ќе го јадат уште од моментот кога си се растропала со жицата во ванглата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- „Не будали се“, ѝ вели мајка ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но кога си погледна во рацете, не можеше да им поверува на очите: цели тутки влакна ѝ беа намотани околу прстите. Како на гребен, како на гребло.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Шеташе со очите низ неа и се загледуваше во цвеќињата и дрвјата, во прекрасната глетка, како господ во мигот кога си го создал светот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тренингот - да се биде во состојба, кога си најблиску до целта, таа одново и одново да се оддалечува - служеше за сета животна неволја да се прифати без посериозни проблеми и пореметувања.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Ги гледав контурите на луѓето и знаев кој кога доаѓа секое утро и кога си оди.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ако не сакаш дебела жена, тоа си требало порано да мислиш, кога си се одлучил да ја земеш...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Цветано, моме, Цветано галабо, Цветано, моме, Цветано!... Помниш ли, моме, знаеш ли, галабо, кога си бевме малечки.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: На туѓа жена око да не фрлиш.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога си одеа дома боси и голи, тие се заветуваа дека нема да го заборават доброто што ги излекувал свети Димитрија и секоја година идеа на денот да му благодарат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Мал су за комита, а не сум мал за венчање!“ — со лутина си мислеше кога си тргна од кај вујка си Ѓура.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.