колку (прил.) - сака (гл.)

- Ова личи на јогурт, - рече. - Јогурт? А што е тоа? - праша дедо Иван. - Градска матеница, - рече Бојан. - Само погуста, и не ти даваат да пиеш колку сакаш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во дуќанчето отспротива има јајца колку сакаш. Дајте пари за шест чифта. Тврдо варени, разбра? И немој да ти тупнат некој сматок!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе нараснат, ќе нараснат како модри сливи и ќе ти се откачат од ногата. Така се однесуваат пијавиците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А долу, во оризиштата и во реката ги има колку сакаш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кај другите, тоа е сведено само на една непокриена, разголена, која дава и кога никој не ѝ бара, а препораката од црквата преку ден да се жестиш и да се жолчиш колку сакаш, ама навечер да се смириш во креветот, ја прекршуваат токму иноваторите на нови и нови невести.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па нешто конкретно да се случи и потоа од Карпош па до Аеродром да си пишува колку сака, ако има за раскажување, па сите да видат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Фала му на Бога што ги отворија овие кинескиве шопови, па ламби столни имаш колку сакаш за ич пари да купиш, ама нов фустан и штикли, кошула за овој и, да, чорапи доколенки... не ќе оди во гети, па кога ќе задигне ногавицата на панталоните сите сватови да посакаат на депилација да го носат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мочај колку сакаш, му велам, сега сме на полпат и мочај колку сакаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- По војната, рече Гоше Љубин, ќе одам во Америка. Таму колку сакаш си можел да крадеш вели, и пак ќе остане. Така сум чул, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јади колку сакаш Алек, има три ќофтиња, ако треба ќе испржиме уште помфрит, само кажи!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој мирно го поведе коњот кон шталата на едно запустено лозје, кое едно време беше гордост на еден фармер по име Фитваџијан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Давачки колку сакаш! Дури и земјата се премеруваше според скоковите на болвата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе си земеш жени нашинки, и ќе си изродиш со нив Турчиња колку сакаш. Како јас, еве, седумнаесеттото го чекам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Токо, ајде Ило! Ставај, давај зоб на маските; вода патема ќе пиат колку сакаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа млада, а тој богат таа згодна, а тој грд има пара колку сака само алат нема тврд Тој без пара, таа стара тој е згоден, таа сама има само секс без љубов лоша драма крајот шкрт Тој без пара таа бетер тој е згоден, таа гром нема пара има љубов следи брачен бродолом
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
„А ти, Семјон, можеш да пиеш колку сакаш, дозволјају!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ОСУМНАЕСЕТТА ПОЈАВА
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А, си паднал в мрежа, па сега скокај колку сакаш, не ќе искокнеш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сите илјади и уште триста илјади играчки, што врвулат таму далеку зад нив, поклонувајќи се, канеа со насолзени очи: - Еве сум, земи ме, колку сакаш, играј ме....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Да го имав камчето. - Камчиња има тука колку сакаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
В затвор, што се вели, колку сакаш време да ти остават, пак не можеш да се донакажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сакаше злато! - шепотеше старецот. - Сега го имаш колку сакаш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А имаше толку простор околу нив за да можат да се шират колку сакаат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не беше штосот во рингишпилот туку во една финта што таа ја имаше смислено за да се забавува: како да се возиш колку сакаш, а само еднаш да купиш карта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе се „фурам на шема – Гонцо“: храната е супер, луѓето се богати, имам пари колку сакаш, не сум болен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да ви кажам право, баш ми недостигате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Првиот пат ја покажуваш оригиналната, што тогаш си ја купил, а потоа фалсификатите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)