колку (прил.) - да (сврз.)

- Да, да, се раѓа оваа година не се роди многу...ама има за живеачка. Колку да се протера годината.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Моќта на личностите од политичката митологија никогаш не исчезнува. Макар колку да ги закопуваш и презакопуваш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Моето единствено одбранбено средство е тоа што знам дека политиката не може без науката и уметноста. Макар колку да ги злоупотребува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се садеше што не се посадило, или се додаваше на тоа што веќе беше посадено - уште некоја леа пипер, четири реда патлиџан, два трапа барбуња, едно парче големо колку да се растркала магаре, крастајчиња, блиску пред куќата жените ги садеа или ги пренесуваа веќе порано посадените џунџулиња, пркоси, париња, сивци, гербери.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сигурно и вам ви е познат оној став што секогаш го користиме како изговор кога не знаеме што точно да правиме со себе и велиме „само малку, колку да утепам време“, а го кажуваме со длабоко потсвесно сознание дека „времето нѐ утепува нас“.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Помладите еден по еден ја напуштија свадбата! Јадење и пиење имаше колку да сакаш!?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Погледа сеир некој саат и друг и кога виде дека Бахтијар има намера да ги опколи сосема четите, им запукаа в грб на аскерите и ги распади долу долот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако не му се бендисува на некого нека не се придржува, но и последиците ќе бидат негови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе останат и за нас Турци, мајка му стара, ќе протепаме колку да сакате, не брзајте многу! — Им рече на другарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Стрела, која лежеше скраја, до неговото легло, ѝ даде мало парче сланина, колку да ја расположи, зашто со неа мислеше да излезе надвор, да појде до плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Тоа, колку да знаеш. Ако се најдеш во неволја и со овој трн можеш да преживееш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа го направи рамнодушно само колку да му удоволи .
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Покорно, дури со молба (во очите трепери солза) стапнува на столче, ниско само три педи, колку да се затегне јамката и колку да допрат одвај врвовите на прстите до подиумот...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А можеби ова е само нешто што како материјал ти треба за кога одиш на нечиј погреб да се потсетиш колку да плачеш, нели, според тоа колку тие некои плачеле кај твојот близок на закопот! Заради реципроцитет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од срецелото натаму на југ патот одново го поприма својот поранешен изглед, повторно станува широк колку да можат да се разминат две воловски коли натоварени со снопје или со сено, или булук овци, кревајќи по себе пепелници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе присоберевме некоја корпа колку да се рече дека нешто сме направиле.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ќе ги завтаса војниците, ќе им дојде со здивот зад петици, и колку да ги дрпне за ногавици, ќе подзапре, ќе нѐ почека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште кожата на нив останата. Колку да им ги држи коските. Да не им се растурат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го врзав Чако и колку да ја изминам воденицата, чув како тропа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колку да ги прашам одошто живеат, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поттураш малку во тестото, како за лек. Колку да се рече дека се осолило, дека поминало покрај солта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама на третиот ден, велеше, ловецот ќе дојде порано и со пила ќе ја засече буката на која се качуваше мечката, ќе ја остави само малку недосечена, велеше, колку да се крепи, да се држи исправено дрвото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пукаш во стушената ноќ, во лапајцата. Колку да не заспиеш. Се браниш од сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се бијат битки, коски колку да сакаш - две кули да извишиш. Многу луѓе изгинале и многу коњи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лежеа меѓу секакви параграфи на државни платни списоци, примаа под рака пари за кучешката верност и пак, колку да сакаа, не смееја да ми се доближат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Колку да си неразумен и неук, чувствуваш нешто неправедно, тиранско.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За нас е неподносливо да знаеме дека некаде во светот постои некоја погрешна мисла, колку да е скриена и неважна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога го стори тоа, иако многу добро знаеше колку е опасно да покажува премногу интересирање, тој не можеше да се воздржи да не го прочита уште еднаш, колку да се увери дека зборовите навистина беа таму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човек можеби и не сака толку многу да биде сакан, колку да биде разбран.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Абре акмак еден, си велам јас, си бараш олеснение, колку да биде. Ама, ништо не бидна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Отаде Голем Град малку се заоблачило и фатило да врне колку да се стори божилак.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Татко ми вели - колку да веслаш кајче божилакон сѐ си бегал понатаму и најсетне згаснувал во езерските води!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Но колку да ми даваа зорт да стигнат до Битола, бавното одење и кусиот декемвриски ден тоа не го дозволија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Околу е измачкана со кал, а оздола има неколку штици колку да не се гази на земја.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги запретаа колку да не ги јадат утре пците и чавките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но, колку да не и ја одобруваа модата, многу во себе си поставија задача и тие да си исткаат по едно вакво покровче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Дедо Крстане, дали го виде моето коњче? - го праша Трајче колку да го започне разговорот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се врати пред автобуската станица, се загледуваше во секое пристигнување и заминување - издувни гасови колку да сакаш!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од земја ние имавме едни урупчиња по селото во кои садевме по некоја пиперка и по некој домат, трошка празе и граше и босилок и џинџуле колку да се најде за на мртовец и девојките да стават на плачките на благ ден.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И така еднаш се сетиле да го замолат Петрета на деновите како што се света Петка, свети Никола, Пречиста, Аранѓел, Божиќ и Велигден тој да го прочитува апостолот „колку да не ни е манџата ептен посна“, како што му рекле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Седнуваше меѓу нив, божем колку да испуши една цигара, одговараше на нивните прашања коишто не беа многу, но секогаш промислени на рамништето на нивната љубопитност и сигурно насочени кон тоа да дознаат што повеќе за него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас поради тоа сметав дека сум излишен овде во ЈугоМак и дека ми се готват да ме избркаат од работа, а малку да ми покачеа плата, колку да се смирам, ни несреќата ќе се случеше ниту пак јас ќе бев нервно поболен и позависен од алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку да е тоа грдо за селото, мене тоа, за мојата работа, ми се гледа извонредно погодно. ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш ништо не вели, но тој можеби знае колку да чека и каде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие мислат само како да те купат и колку да те продадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете, еднаш месечно, колку да ме информираш што се случува и како стојат работите меѓу вас.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)