набргу (прил.) - и (чест.)

И потем се појави Земанек однекаде одзади, од задните редови, и за да ја спаси ситуацијата, почне да пее некаква народна, шегаџиска песна; сите прифатија и набргу и Луција, со солзи во очите, пееше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Набргу и тоа се помати и тој потона во тежок сон.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
10. Набргу и тоа се случи: логотетот думаше три дни и три ноќи и рече: „Пресуров бев во одлуката да му го земам името на Писмородецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)