наоколу (прил.) - зрачи (гл.)

Се престоруваше, онака напнат и жилав, сито во некаков црвено усвитен лак беснило, пред кој сè, што ќе дофатеше, одеше на своето место, пред кој во сè наоколу зрачеше еден немир, едно покравање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)