Тој запали друга ламба и, со свиениот грб, тргна бавно напред по стрмните и излижани скали и низ малото ходниче го воведе во една соба која не гледаше кон улицата, туку кон еден поплочен двор и шума од оџаци.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некојси Сулејман им се обрнуваше со восторжени зборови: “... - Напред по тој страшен, но славен пат по кој сите народи се добрале до слободата...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)