ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Проблемот е во тоа што она што е навистина старомодно не се геј-баровите и геј-бањите, не се ниту заедниците што тие ги создаваат, ниту сликите од Дејвид Хокни со момчиња што скокаат в базен, ниту романите за машкиот геј-живот од Ендру Холеран и од Едмунд Вајт – колку и да е сето тоа старомодно.

Зашто, нивното уживање да наоѓаат настрано значење во културните предмети што не ја прикажуваат експлицитно хомосексуалноста, а кои не ги создала отворено геј-култура, рекапитулира една претстоунволска геј-практика на настранување на стрејт-културата – односно, ја призива и ја репродуцира геј-културата „во класичната, универзална смисла“.

Ова се токму онаквите масмедиумски културни објекти што сѐ уште можат да служат како средства за настрано чувствување (Лејди Гага, ало?).

Долго пред да има отворена, експлицитна машка геј-култура, со сопствена „идентитетска уметност“, веќе си имало машка геј-културна практика што се состоела од присвојување, декодирање, прекодирање и настранување ликови како Џуди Гарланд и Џоан Крафорд, која наоѓала хомосексуално значење во романите на Херман Мелвил и која ги пригрнувала сеженските мелодрами како Жените и Сексот и градот.