Велам последните, зашто, светот ќе си ги тера натаму своите грижи, а Борко ќе си лежи во гробот...
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Отидоа по него, затрчани, ги однесоа натаму своите испрекршени подигнати опашки, понесени од онаа нивна развиорена луња.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)