најпосле (прил.) - ја (зам.)

Татко, најпосле ја прифати идејата на Климент Камилски да ја започнат замислената операција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Без гласник времето е глуво, спие светот, и не знае ниту за нашите злости, ниту за тоа дали бог еднаш донесената одлука, од која се тресеме, најпосле ја сменил...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По долго мачење, најпосле ја надви. Кога ја отпушти, таа беше смирена, но уште липаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разбира, најпосле ја повика тетка Ана да ѝ ги спакува куферите, зашто, како што тврди, самата е неспособна тоа да го стори, а сестра ѝ била „махер“ за пакување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јасер Арафат имаше среќен израз на дете кое најпосле ја добило најсаканата играчка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Трошка надеж за уморното човештво од израелско- палестинскиот спор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но таа молчеше. Молчев и јас. Најпосле ја спуштив слушалката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И попладнето зина како огромна празнина на пештера а таму негде во недоодната далечина стоеше Катерина со насмевка што предизвикува чудна болка бидејќи ми одземаше дел од некоја посакувана вредност за чие значење дури и не бев доволно свесен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. ѝ се отвори левото око, страшно, крваво, промрморе: - Злосторство! - повторно крикна и пак се изгуби.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Почнав да копам околу крстот, земјата ми се враќаше назад и најпосле ја фрлив прашалката и почнав со раце да копам, со нокти да гребам и со плачење викав: Мамо, стани, мамо!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)