Сѐ уште има такви како мене, кои со мака, со жалење и огорченост раскажуваат или најчесто молчат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Раскажуваа носталгични војнички приказни за дома (како домовите да им беа на друг континент, а не само триесетина километри од нивните позиции), женетите за децата, неженетите за девојките, некој секогаш ги пцуеше политичарите, а тој најчесто молчеше.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Во сета таа ситуација имаше нешто лажно, некој привид, некоја шарада и му се чинеше дека сето тоа е само игра, само уште еден СВОЗ, а никако вистинска војна.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)