неарно (прил.) - стори (гл.)

Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина чоечка је лоша, тики чоек колку да се чу(в)а да не греши, пак ќе згреши.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)